Dag allemaal!

Aangezien ik over iets meer dan 3 weken in het vliegtuig stap richting India, leek het mij leuk om wat meer te vertellen over de 5,5 maand die ik hier zal zijn!

Ik ga naar de op 4 na grootste stad van India, Chennai (het voormalig Madras). De stad ligt aan de zuidoost kust, in de streek Tamil Nadu en men spreekt hier Tamil. Er wonen ongeveer 6,5 miljoen mensen.

De vrijwilligerswerk organisatie SAMEN heeft ervoor gezorgd dat ik naar een project in India kan. Oorspronkelijk wilde ik met dezelfde organisatie weg als Julius, ik wilde zelfs ook naar Malawi. Deze organisatie ging helaas failliet, en zij stuurden mij door naar SAMEN, waar ik achteraf erg blij mee ben! SAMEN is een organisatie die zich voornamelijk richt op projecten waarbij je als vrijwilliger werkt met straatkinderen, dit sprak mij eerst niet echt aan, ik hoefde niet zo nodig alleen maar met kinderen bezig te zijn. Inmiddels kijk ik hier anders tegen aan, dankzij de twee voorbereidings-weekenden die alle vrijwilligers moeten volgen.

Tijdens het allereerste weekend (het kennismakingsweekend) was het de bedoeling om te kletsen met andere vrijwilligers en zo misschien wel je ‘buddy’ te ontmoeten, een beetje ongemakkelijk speeddaten dus. Toen ik aankwam op het kennismakingsweekend wist ik al dat ik naar Afrika (het liefst Malawi) wilde, en ABSOLUUT niet naar Azië, hier had ik overigens geen goede onderbouwing voor…

Toen er op een van de avonden van het eerste weekend een avondwandeling georganiseerd werd, bleven Esra, nog een paar anderen en ik ‘thuis’. We raakten aan de praat en het klikte eigenlijk wel! Dat speeddaten was zo stom dus nog niet.  Esra is 18 jaar, heeft net haar VWO diploma binnen en woont in Brunssum (in de buurt van Sittard), lekker ver weg dus. Ik moet nog steeds mijn best doen om haar te verstaan, maar aangezien Engels onze voertaal zal worden vormt dit toch geen probleem! We hadden meteen een erg prettig raakvlak, Beyoncé, niet dat we daar later in India nog wat aan zullen hebben, maar het was toch erg fijn. Toen Esra vertelde dat ze HEEL graag naar Azië wilde, en wel naar India, viel het enthousiasme bij mij een beetje weg. Onze plannen kwamen niet bepaald overeen. Cliffhangertje…

Waarom ga ik nu toch naar Azië? Nou, schijnbaar ben ik niet zo moeilijk over te halen én had ik mij nog nooit echt verdiept in dit werelddeel. Ik stelde mezelf de vraag of ik liever naar Afrika wilde met iemand waarbij ik mij niet helemaal op mijn gemak voel, of naar Azië met Esra (wel iemand waarbij ik mij op mijn gemak voel). Die keuze was tamelijk snel gemaakt, het werd de laatste optie en dus heb ik Esra een week na het eerste weekend een berichtje gestuurd. Gelukkig zag zij het ook wel zitten om 5,5 maand met mij door te brengen. Nu ben ik enorm blij dat ik de kans krijg om naar Azië te gaan, want wat een bijzonder mooi en apart werelddeel is dat (zeg ik na heel het internet en tientallen boeken afgespeurd te hebben)!

Het tweede en laatste voorbereidingsweekend was erg bijzonder. Samen met Esra en nog een ander koppel dat naar India gaat verbleven we twee dagen in het Don Bosco huis in Amsterdam. Hier is onder andere het kantoor van SAMEN gevestigd, maar er wonen ook vrijwilligers en salesianen. De eerste dag hielpen wij bij De Missionaires of Charity (ook wel Zusters van Moeder Theresa). Hier hebben wij geholpen met het koken voor daklozen. Later die dag kwamen de daklozen langs voor deze warme maaltijd, hier hielpen wij ook bij. Deze ervaring heeft zeker iets gedaan met mijn beeld en mening over daklozen. De een was enorm dankbaar en natuurlijk waren er ook bij die zich boos opstelden (ik kreeg bijvoorbeeld bij het per ongeluk over het hoofd zien van iemand een dikke vette ‘Fuck you’ naar mijn hoofd, het duurde even voor ik door had dat hij het tegen mij had). De tweede dag waren we bij een kerkdienst voor (ex-)verslaafden. Mooi om te zien dat hier een vriendengroep is ontstaan waarin iedereen allerlei (dagelijkse en Bijbelse) verhalen met elkaar deelt. ’s Avonds kregen wij nog een rondleiding over de wallen, dit vond ik niet veel toegevoegde waarden hebben.

Het project waar Esra en ik naar toe gaan heet Karunalaya. Het project werd opgericht voor de zorg, bescherming en re-integratie van straatkinderen (2 – 18 jaar), kinderen die werken in de visserij industrie en empowerment van vrouwen in de visserij gemeenschap. Ze richten zich ook op de bescherming van het meisje in de gemeenschap. Karunalaya is vertakt in vele aspecten van het werk, maar de belangrijkste onderdelen van het programma blijven het opvanghuis, counseling, de zorg voor onderdak, voedsel, kleding, gezondheidszorg, formeel en niet-formeel onderwijs, beroepsopleiding kleding maken en familie re-integratie.

Wij slapen bij de directeur en zijn gezin thuis, later kunnen wij er nog voor kiezen om op het project te gaan slapen. Voor nu leek het ons wat prettiger om even te kunnen wennen in een iets rustigere omgeving dan tussen de kinderen.

“Vrijwilligers komen in de eerste plaats om ervaring op te doen en daarom zijn ze vrij om te doen wat ze kunnen. Na de introductieperiode mogen ze hun eigen plan maken. Dit betekent dat men kan kiezen voor het opvanghuis, anderen gaan naar de wijken in, sommigen kiezen voor een combinatie. Vrijwilligers kunnen zelfs een dagprogramma maken. Ze kunnen les geven in verschillende klassen zoals Engels taal, tekenen en schilderen, muziek, binnen en buiten leuke spelletjes doen. Vrijwilligers worden ook uitgenodigd om het team van medewerkers bij de verschillende activiteiten bij te staan.”

Deze informatie vond ik op een andere vrijwilligerssite die blijkbaar ook contact heeft met Karunalaya. Ik moet eerlijk zeggen dat wij over onze taken nog geen contact hebben gehad. Wij hebben wel wat contact gehad met de directeur (naar verhalen een enthousiaste man genaamd Paul Sunder Singh), maar nog niet erg inhoudelijk. Nu heb ik het vermoeden dat wij pas eenmaal daar zullen horen wat wij echt gaan doen. Én natuurlijk zal heel veel afhangen van ons initiatief, waar we ons op voorbereiden. Zo hebben we al redelijk wat plannetjes gemaakt (denk aan Kerst, Sinterklaas, een Nederlandse avond). Ik ben vooral erg nieuwsgierig naar de kunst lessen!

Esra en ik verblijven 4,5 maand op Karunalaya, de overige maand zullen we door India reizen. Ons plan is om met de trein richting het noorden te gaan, om hier onder andere (heel cliché, maar toch onmisbaar) de Taj Mahal te bezoeken. Ook zou ik het heel gaaf vinden om naar de Andaman eilanden te gaan. Echte concrete plannen hebben we nog niet, die zullen door de maanden heen wel gevormd worden. Dit klinkt natuurlijk heel eng, twee blonde meisjes van 18 (ik word 18 in India!) die in het diepe gegooid worden. Snap ik, is ook niet de meest logische keuze, maar we gaan het toch doen. Ik denk namelijk dat wij na 4,5 maand wel een beetje gewend zijn aan het land, en ongeveer weten wat wel en niet handig is.

Ik moet best wat prikken halen, zoals Rabiës en Hepatitis a en b. Ik heb nog maar één afspraak bij de GGD staan, dus ik ben bijna klaar. Verder heb ik al een grote rugzak en andere spullen die ik denk nodig te hebben, zoals een lakenzak, klamboe, reishanddoeken en rugzaksloten. Het enige wat ons nu nog te doen staat is het visum regelen (dit doen we 12 september), dit is nog best een klus én spannend.

Esra en ik vertrekken 25 september vanaf Düsseldorf Airport, om 15:35. Vanuit Duitsland vliegen wij met Emirates naar Dubai, waar wij om 0:00 zullen landen. Vervolgens vliegen wij, weer met Emirates, om 03:00 weer door naar Chennai. We komen aan in India rond 08:30.

Dit stuk tekst had een stukJE moeten zijn, sorry, niet helemaal gelukt. Er valt ook zo veel te vertellen, nu al! Ik weet nog niet of ik echt deze blog bij wil gaan houden, ik heb het idee dat ik het druk genoeg ga krijgen. Maar dat merk ik vanzelf wel.

Dat was het voor nu!