Vorige week maandag besloten we dat het tijd was om iets meer te zien van Chennai. We namen een dag vrij en begonnen aan onze reis naar het noorden van de stad, waar je de shopping mall ‘Express Avenue’ vindt. De belangrijkste reden voor ons bezoek was dat we traditionele Indiase kleding aan moesten schaffen van de oude man in het jongens huis. Elke dag komen verschillende sponsoren langs die de kinderen (en ons) voorzien van middag- of avondeten. Een paar van deze gulle gevers waren niet zo blij met onze westerse kleding (een wat zwierige broek met wijd t-shirt). De oude man verzocht ons dus vriendelijk zo snel mogelijk de juiste kleren te kopen. Met alle genoegen! Esra en ik vinden de Indiase kleding namelijk erg mooi, sierlijk en kleurrijk.

Naast de haast om kleding te kopen wilden we nog een paar kleine spulletjes kopen, zoals theedoeken en Esra is op zoek naar een nieuwe telefoon aangezien haar huidige mobiel niet erg bruikbaar is. Rond 9 uur zaten we klaar voor ons ontbijt. Ik houd heel erg van het Indiase eten, Esra minder. Tot verkort kregen we elke ochtend dosa’s of een soort bladerdeeg pannenkoekjes met verschillende lekkere sausjes. Inmiddels hoeven ze blijkbaar geen indruk meer op ons te maken en zijn de pannenkoekjes vervangen door rijst (heel soms met wat kip voorzien van botten). Iets minder culinair, alsnog lekker!

Na het ontbijt kwamen toevallig Eddy (de man die ons van het vliegveld had opgehaald) en Goldie (die riksja jongen) binnen om de vrouw van paul naar het ziekenhuis te brengen (ze heeft nekpijn..). Toen wij vertelden wat we vandaag gingen doen boden ze aan ons naar de busstop te brengen, fijn!! Na een kort ritje in de riksja werden gedropt bij de Tondiarpet busstop. Erg duidelijk zijn de busstops hier niet, je vindt er geen overzichtelijke tijdschema’s of andere nuttige informatie. Wat je er wel vindt is een bankje en heul veel mensen. Gelukkig wisten wij welk busnummer wij moesten hebben en binnen 5 minuutjes stond hij voor onze neus. Eenmaal ingestapt vertelden we de conducteur maar meteen waar we naar toe moesten zodat hij ons kon waarschuwen wanneer we uit moesten stappen. Want nog even voor de duidelijkheid; op elke hoek van een straat stappen wel mensen in en uit…” is dit nou een busstop of niet?” Gelukkig hadden meer mensen meegekregen dat we er uit moesten bij de halte ‘Broadway’ en dus kregen we ongeveer vijf keer te horen dat we nu uit moesten stappen. Handig joh die nieuwsgierige Indiërs!
Halte ‘Broadway’ was enorm. Er stonden wel zo’n 50 bussen, hiertussen moesten wij onze volgende bus vinden. Blijkbaar was het aan ons gezicht af te lezen dat wij niet wisten wat we met die 50 bussen aanmoesten, want al snel stond er een groepje behulpzame Indiërs om ons heen. “Where you going m’am??”..”uhh we’re searching for bus 21″… (druk geroezemoes in Tamil)…”no take this bus”… ik kreeg van alles op mijn hand geschreven aan zogenaamd nuttige informatie, onleesbaar. Uiteindelijk bleek zo’n beetje elke bus te stoppen bij onze halte en stapten we uiteindelijk in bus 18, prima. Ook hier kreeg de hele bus onze eindbestemming mee, we hoefden ons dus geen zorgen te maken over het missen van onze halte. Voor deze twee busritjes van bij elkaar zo’n twee uur betaalden we 12 rupee, dat is omgerekend €0.16!

Vanaf de eindhalte naar de shopping mall was het nog een kwartiertje lopen langs een drukke weg. Toen we eenmaal in de buurt waren van het winkelcentrum kwamen we steeds meer Indiase mensen tegen in westerse kleding, gek om te zien! Bij binnenkomst liepen we door een beveiligingspoortje en werd onze rugzak gecontroleerd. De airco kwam ons tegemoet en het eerste wat we zagen was een Starbucks, meer Westers kan niet! We dronken hier dus ook een lekker overpriced drankje en keken onze ogen uit. Bijna iedereen droeg westerse kleren. Vrouwen in skinny jeans, strakke topjes, korte jurkjes en broekjes en zelfs hemdjes! Mannen kleden zich in India vaak al redelijk westers (niet allemaal natuurlijk), dus dit choqueerde ons niet zo.
Al wandelend door het gebouw voorzien van 5 verdiepingen kwamen we een paar bekende (Only, Tommy Hilfiger) en veel onbekende winkels tegen. We kochten allebei twee churidas met leggings. Zo konden we wel vooruit, hoewel mijn churidas wel wat ingekort moesten worden. Bij de Indiase kledingwinkel Aurelia’s kocht ik een groene churida, deze was iets te wijd rond mijn middel dus brachten ze hem even naar de kleermaker. Na een uurtje kon ik hem ophalen, service! De andere churida was iets te lang en ook te wijd, deze hebben we eergisteren zelf bij een kleermaker gebracht hier in de buurt. Vandaag ophalen, ik ben heel benieuwd! De foto van het resultaat zal ik hier wel bij voegen! We kochten alvast theedoeken voor onze reis die we de laatste maand gaan maken.

Ook kochten we in de Britse speelgoedwinkel een Uno spel ( zie ook vorige blog) met thema ‘Advengers’ voor Pauls zoon Jacob. Hij is binnenkort jarig en we vinden het leuk om voor ieders verjaardag iets kleins te geven. Zo kochten we voor zijn dochter Piyula twee bijzondere kaarsjes en ik wil een foto van ons samen erbij doen. Voor Peter moeten we nog even op zoek! Ik vind het heel fijn dat we na 3 weken al zo’n goed contact hebben met de kinderen hier thuis, het maakt het toch meer comfortabel en het is gewoon gezellig! Zo werd er deze week rond 10 uur ’s avonds op onze deur geklopt door Piyula en haar tante Nalamani (voorheen noemde ik haar Birima, dit blijkt tante te betekenen, Nalamani is haar echte naam). Ze vroegen of we mee wilden naar het dakterras om het uitzicht te bekijken, natuurlijk wilden we dat! Echt ‘schitterend’ zou ik het uitzicht niet noemen, maar wel heel bijzonder en echt India. Ik zou graag de zonsopkomst of ondergang willen zien vanaf deze hoogte, ook tijdens Diwali ( rond 29 okt) en New Years Eve  zullen we vanaf het terras al het vuurwerk bekijken, ik kijk er naar uit!

Op de hoogste verdieping van de mall troffen we allemaal verschillende eettentjes aan; Kfc, Subway, Burgerking, allerlei Indiase ketens en Domino’s Pizza. Bij de laatste bleven we hangen, we hadden zo veel zin in pizza! We bestelden allebei een Chicken Fiësta, het was echt even lekker om iets anders dan rijst te eten. Ook kochten we nog een mango/papaya sapje. Hierna keken we nog wat rond voor een nieuwe telefoon voor Esra, zonder succes. Het was zó groot dat we pas rond 5 uur terug naar huis gingen.

Eenmaal buiten stond er een grote menigte aan mannen in bruin uniform. Al snel kwamen we erachter dat al deze mannen ons maar al te graag naar Tondiarpet (onze wijk) wilden brengen. Aangezien het al snel donker zou worden wilden we voor deze keer niet terug met de bus. We kozen er dus voor om met de riksja terug te gaan. De riksja bestuurder begon met 400 rupees, veeeel te veel!! Hier trapten wij natuurlijk niet in en we begonnen met 150 (dit zou de echte prijs moeten zijn), dit bleek al snel onmogelijk. Hij ging verder “380, there’s a lot of traffic m’am’…”that’s too much sir!! 200”..”350 please m’am”…”no 200″…”280″… uiteindelijk kregen we hem zo ver dat hij akkoord ging met 250 rupees. Alsnog te veel maar in ieder geval geen 400 rs! En het was toch wel lekker om naar huis gereden te worden zonder op te hoeven letten. Toen we weer door de bekende Tondiarpet straatjes liepen zeiden we beiden “he we zijn weer thuis!”, grappig dat nu al zo voelt. Het was een geslaagd uitstapje en misschien doen we dit over een tijd nog eens!