Tot nu toe heb ik eigenlijk alleen leuke en opvallende dingen verteld…maar er zijn natuurlijk genoeg minder leuke kanten aan ons verblijf in India.
Zo gaat het nog niet helemaal goed op het project. De nummer één irritatie is communicatie. Onze Engels taalvaardigheden zijn goed, maar de kinderen en de staff spreken echt bagger Engels. Onder de kinderen zijn er maar een paar waarmee je een beetje kan praten, de rest kan alleen tot 10 tellen of kan echt helemaal niks. De oude man in het huis spreekt wel een beetje Engels maar dan heel onduidelijk, zo is het ook bij de andere staff leden. Of wanneer je denkt een boodschap duidelijk overgebracht te hebben in Jip en Janneke Engels begrijpen ze het alsnog verkeerd, het nogmaals uitleggen is zinloos. Zo probeerde ik vandaag uit te leggen dat wij graag zelf onze borden willen pakken zodat niet een van de jongens ons moet bedienen. Wat zij eruit haalden: “you want to buy new plate?”…arghhh!!
Door deze communicatie problemen kunnen we heel weinig doen. We kunnen bijvoorbeeld geen nieuwe spelletjes uitleggen want de kinderen begrijpen het gewoon niet en verliezen daardoor hun concentratie en gaan vervolgens weer verder met hun eigen spelletje.
Vandaag kwam de oude man naar ons toe en vertelde ons dat hij merkt dat wij het moeilijk hebben met de taalverschillen en hierdoor een beetje vastlopen. Natuurlijk totaal anders verwoord maar dit haalden wij eruit en dat klopt dus ook. Hij zei ons dat wij voortaan het spel aan hem of een van de andere staffleden uit kunnen leggen en dat zij het dan vertalen voor de kinderen. Dit zou fijn zijn! Ook kan hij dan de kinderen vertellen dat wij een spel willen uitleggen en zo de aandacht te krijgen. Wat ons alleen een beetje tegenhoudt is dat de kinderen vaak al met iets bezig zijn en wij ‘de vrijwilligers’ dan hun bezigheid onderbreken omdat wij een spelletje willen spelen. Dit voelt niet helemaal goed.
Dat brengt mij op de volgende moeilijkheid. De kinderen zijn altijd met iets bezig, zijn het geen bordspelletjes dan spelen ze wel een potje voetbal. En is dat ook niet het geval dan maken ze hun huiswerk (in Tamil, dus ook hierbij kunnen wij niet helpen), kijken ze een film of moeten ze een taak verrichten voor de staff (of ons!!). Ze hebben nooit even vrij zodat wij de aandacht kunnen pakken om iets met ze te gaan doen. En is dit momentje er wel, dan is dat ’s avonds rond half 9… dan moeten wij alweer naar huis.
Vaak lijkt het ook alsof de jongens helemaal geen zin hebben in ons. Ik voel me vaak ‘een van de zoveel blonde vrijwilligsters die eens komt kijken hoe het er in een weeshuis aan toe gaat’. En ik heb het gevoel dat sommige jongens er ook zo denken. Terwijl ik hier helemaal niet ben om te vragen hoe ze het nou eigenlijk vinden dat ze in een weeshuis zitten of waar ze gevonden zijn. Dit wil ik helemaal niet aan het licht brengen. Ik ben juist benieuwd naar hun persoonlijkheden en interesses. 
De jongens komen nooit naar ons toe (op wat kleintjes na), en dus gaan wij dus altijd naar hen toe als we iets willen vragen of doen. Vanavond vroeg ik bijvoorbeeld aan Danosh (een jongen van 14 jaar denk ik) of hij 1 t/m 10 in Tamil aan ons wilde leren door het op te schrijven in mijn boekje. Het antwoord was gewoonweg nee. Nu ligt het er natuurlijk aan aan wie je het vraagt maar dit voelde toch als een harde afwijzing.
Bij veel van de jongere jongens hoefden we geen vertrouwen te winnen, bij de oudere jongens (vanaf 16) wel. Dit duurt lang maar we merken dat na 2 weken het contact steeds een klein beetje verbetert. Zo woont er een jongen die niet (meer?) naar school gaat, de hele dag thuis is en allerlei taken verricht voor de oude man. Hij heeft ons al vaak genoeg ergens heen moeten brengen in de riksja…zonder dat wij erom vroegen. Maar goed deze jongen (ik denk 19 jaar) leek eerst niks tegen ons te durven zeggen of ook maar naar ons terug te lachen. Inmiddels kent hij ons wat beter en wij hem en toont hij meer interesse..fijn!
Het liefst willen wij dat de jongens helemaal niks voor ons doen, wij willen het zelf doen net als in Nederland. Maar ik merk dat ze het gewend zijn om de ‘sisters’ te helpen…dit voelt niet gemakkelijk aan. Het zijn toch leeftijd genoten en i.p.v. dat ze dingen voor ons moeten doen willen we juist wat mét hun doen. Deze verhouding verandert dus wel steeds meer, op de goede manier gelukkig! Al heeft een van de jongens vanavond alsnog onze glazen moeten vullen met ice water…thank you.
Niet alleen de relatie met de jongens verbetert stukje bij beetje, ook met de oude man schieten we steeds beter op. Hij lacht heel veel en probeert ons regelmatig wat woordjes Tamil te leren, vaak tevergeefs want hij is niet goed te verstaan… toch een leuk gebaar! Elke dag rond 5u krijgen we een bakje (ja bakje) thee (gehaald in de winkelstraat door een van de jongens..), tijdens deze 10 minuutjes stellen we elkaar allerlei (vaak simpele) vragen.
Over de rest van de staff in het jongens huis; wij zien buiten de oude man dagelijks twee andere mannen. Een man is veel achter de computer te vinden en regelt volgens mij de pr van Karunalaya. De andere man is er veel voor Sabari, de jongste jongen in het huis (3 jaar denk ik). Hij heeft niet echt een vaste taak volgens mij maar doet van alles voor de jongens. Een vriendelijke man en behulpzaam want ook hij wil ons graag helpen.
Vandaag (12 okt) waren we een middag bij het meisjeshuis, de tweede keer voor ons. Van te voren hadden we bedacht wat we met ze wilden doen. Zo hadden we het spel Uno, kleurplaten, stiften en een schriftje meegenomen. Hierdoor was er genoeg te doen! De meisjes hebben eigenlijk bijna niets om zichzelf mee te vermaken, hierdoor is het voor ons veel makkelijker (dan bij de jongens) om een spelletje te introduceren. Ze hebben er namelijk ook echt zin in en behoefte aan. Ik vond het een leuke dag! De oudere meiden waren er deze keer ook en waren ook geïnteresseerd in ons, wat even leuk was voor de verandering.We willen een keer in de week naar het meisjeshuis zodat het elke keer weer leuk is, dan nemen we ook steeds weer iets mee om te doen.
Zo, heel wat moeilijk- en onzekerheden op een hoopje. We zijn er nu (pas/al?) twee weken en het een gaat beter dan het andere. Ik weet zeker dat wij op een gegeven moment onze draai zullen vinden. We zijn hier tenslotte 4.5 maand! Tijd doet goed.
Hee lieve nicht!!
Wat een verhalen! Heerlijk om te lezen! Leuk dat de meisjes geïnteresseerd zijn! Leuke foto ook met dat uno spel! Ik hoop dat je snel de cijfers in het Tamil weet!
(M’n vorige bericht was nog niet af!)
Ik denk en hoop dat de jongens snel iets geïnteresseerder doen! Stiekem spelen ze ‘hard to get’.
<3
Veel succes en een hele dikke kus van je nichtje❤️
Dag ❤️ Caat,,
Wat gebeurt er veel.
Vanaf de bovenkant van de aardbol, zien we de ontwikkeling heel goed.
Jullie gaan door allerlei fasen van ingangen zoeken tot contact maken en aansluiting vinden bij hun belevingswereld.
En je komt er van alles in tegen.
De vragen, die je jezelf stelt, zijn de juiste. En… je hoeft niet altijd alle antwoorden te vinden.
Het acclimatiseren en je weg vinden vraagt gewoon tijd, observatie en geduld.
Dat vertel je ons in feite ook.
Jullie zijn er pas 3 weken!
En zie wat je al allemaal geleerd en ontdekt hebt.
En ook hoe de jongens ( en meisjes, maar lijkt soepeler ) inmiddels het contact aangaan.
We vinden het ook mooi om te lezen hoe de oude baas jullie benadert en met jullie meedenkt.
Dank weer voor je delen.
Dat doe je mooi.
Corine heeft een nog beter ongevraagd advies. Ga gewoon meedoen met hun bezigheden en spelletjes. Groetjes weer
Lekker joh stuurman aan de wal zijn
Ha Carolijn, wat lastig allemaal, jullie hebben zoveel zin en ideeën om leuke bezigheden met die jongens te doen en eigenlijk lukt het niet om hun aandacht te krijgen. Enerzijds vanwege de taalbarriėre en ook, naar ik begriijp, is de behoefte er niet. Rot knullen (grapje hoor). Ik begrijp goed dat jullie het gênant vinden om door die gasten bediend te worden, maar dat begrijpen zij niet, dan voel je het cultuurverschil. Ik denk dat jullie dat moeten accepteren. Het zou fijn zijn als jullie voor de meisjes meer kunnen betekenen. Hun toekomst zal toch minder rooskleurig zijn dan van de jongens. Het is toch mooi als zij later hun kinderen spelletjes kunnen leren die zij ooit van 2 blonde meisjes uit Nederland hebben geleerd. Dat kan lang doorwerken en geeft hen iets bijzonders.
De oude man lijkt mij een schatje hij doet zo aandoenlijk zijn best om jullie te helpen. Ik krijg de indruk dat jullie goed bezig zijn om zelfstandig je weg te vinden in dat min of meer onduidelijke takenpakket. Ik ben supertrots op mijn
kleindochter. Jullie zullen steeds beter je weg vinden in Karunalaya.
Dag lieve Carolijn, heel veel liefs en een dikke kus van je oma Liesbeth ❤️
Ongevraagd advies: ga met je collega gewoon dingen doen in de nabijheid van de jongens (dat wat je eigenlijk met hen wilt doen). En hou dat “even” (misschien wel dagen) vol. Je doet het voor zonder taal en je wekt misschien interesse en misschien wel de drang om mee te doen. Groetjes
Carolijn ஹாய்! இங்கே மனநிலை மற்றும் விறைப்பான மற்றும் பொது நீங்கள் ஆதரவு திடன்கொள் வைத்து! ஏதாவது வித்தியாசமான வரவிருக்கும் வழங்குகிறார் என்றால் ஆரம்பத்தில் எப்போதும் தெரியாதவர்களை. அனைத்து பிறகு, நீங்கள் இயற்கையாகவே விருந்தினராக மற்றவர்களுக்கு நீங்கள் உண்மையில் தங்களை அழைப்பு இல்லை என்றாலும் வரும்! கையில் ஒரு ஷாட் குத்தல் நான் நீங்கள், சிறுவர்கள் மற்றும் / அல்லது பெண்கள் மற்றும் / அல்லது அவர்கள் எந்த சந்தேகமும் புரிந்து ஆங்கிலத்தில் நீங்கள் அதை மொழிபெயர்க்க முடியும் என்றால் பழைய மனிதன் தமிழ் எழுத. பாட்டி மற்றும் தாத்தா இருந்து கிஸ். En zo ziet de vertaling van wat ik oorspronkelijk schreef vanuit het Tamil eruit (er klopt niets van!):
Carolijn Hi! Wees sterk mentaal en moreel en maatschappelijk draagvlak om u hier te houden! Aankomende levert iets vreemds, zo niet altijd aan het begin van vreemdheid. Immers, je niet zelf natuurlijk noemen als gast van de anderen, maar je echt komen! Ik was het neersteken van een schot in de arm voor jullie, jongens en / of vrouwen en / of in het Engels, ze begrijpen zonder twijfel als je het kunt vertalen naar de oude man te Tamil schrijven. Kus en kracht van opa en oma.
Het was oorspronkelijk: Hoi Caat! Ik wil je even mentaal en moreel en in algemene zin ondersteunen: houd goede moed. Ergens als vreemde komen levert aanvankelijk altijd vreemdheid op. Je komt immers als gast bij anderen die je zelf niet eens hebben uitgenodigd! Om jullie een hart onder de riem te steken schrijf ik je nu maar in het Tamil, dan kunnen de jongens en/of meisjes en/of de oude man het vertalen in ongetwijfeld nauwelijks verstaanbaar Engels. Kus en sterkte van OmaA en OpaH.