Na een lange tekst vol gezeur (een diep dal dus) kennen we nu de pieken! Esra en ik hebben afgelopen maandag een bezoekje gebracht aan een heuse shopping mall. En wel met het openbaar vervoer! Maar over deze ervaring zal ik een apart stuk schrijven. Tijdens deze dag in Express Avenue (de shopping mall) kwamen we een enorme Britse speelgoedwinkel tegen, hier moesten we even kijken! Uiteindelijk kochten we hier het welbekende kaartspel Uno. En hier begint onze piek. Dit spel namen wij woensdag al mee naar de meisjes, een groot succes! Geen van allen had ervan gehoord, maar ze wilden het graag leren spelen. Een spelletje kun je het beste voordoen, dus met de twee oudste meiden (16 en 17 jaar) erbij begonnen we aan ons eerste potje. Uno is geen lastig spel dus al snel hadden ze de regels door. Er druppelden steeds meer meisjes binnen en zodra ze doorhadden dat wij met iets mysterieus bezig waren kwamen ze om ons heen zitten. Uiteindelijk hebben we zó veel potjes gespeeld dat we er gek van werden! Maar dankzij Uno gingen we na die afgelopen nutteloze dagen weer met een blij gevoel naar huis.

Nu zal je begrijpen dat we dit spel moesten uitproberen bij de jongens, aangezien wij ons hier het minst nuttig voelen. Donderdag stopte ik dus meteen Uno in onze rugzak zodat we het niet zouden vergeten. Het was natuurlijk een schooldag en dus kwamen wij aan bij een nog leeg huis, alleen Goldie (onze riksja jongen!) lag lang uit op de grond tv te kijken. De band met Goldie is al redelijk hecht, aangezien hij vaak bij Paul (en dus bij ons) thuis komt om eten te brengen of de familie ergens af te zetten met de riksja. Zo speelden we eergisteravond bij ons thuis nog een badminton toernooi. Hij deed dan ook meteen de tv uit toen wij vroegen of hij zin had om mee te spelen. Uiteindelijk hebben we wel een uur lang met z’n drieën Uno gespeeld terwijl de staff af en toe nieuwsgierig meekeek.
Rond half 4 kwamen de eerste kinderen terug van school en net als bij de meiden trokken we meteen hun aandacht. Sommige jongens leerden snel, anderen waren zo fanatiek dat ze hun eigen regels maakten. Hier geef ik niet zo om, ik ben allang blij dat de jongens nu naar ons toe komen; “sister, tomorrow again Uno??”…Ja, morgen gewoon weer!
We merken dat we met het meebrengen van dit voor hen nieuwe spel voor een opening hebben gezorgd. De jongens komen niet alleen voor Uno naar ons toe maar ook om te kletsen of helpen bij huiswerk (ook al is het in Tamil). En dit is zo fijn! Zelfs de oudere jongens die eerst geen belangstelling toonden spelen met ons mee en beginnen een praatje. Ik ben blij!