Pretpark dag!! We hadden beiden onze wekker gezet om 06:00..vroeg! Snel douchen, aankleden, tanden poetsen, flesjes water mee en gaan. Om 7 uur ‘sharp’ kwamen we aan bij de jongens, de een fris en fruitig, de ander net zo moe als wij. Ook kwam er tegelijkertijd met ons een groep jongeren uit de area aanlopen. Nooit geweten dat we het daar uiteindelijk zo leuk mee zouden hebben! Rond half 8/kwart voor 8 konden we de bus in. Een grote bus in redelijke staat met open ramen, zonder riemen en met twee rijen stoelen; een rij van twee en de ander van drie stoelen naast elkaar. Met bijna alle jongens, wel alle meisjes, de groep jongeren uit de area (zo’n 8 mensen) en vier begeleiders vertrokken we naar het pretpark ‘VGP’. We reden zo’n anderhalf uur door de stad om voor mijn gevoel aan de andere kant van Chennai uit te komen. We reden langs het treinstation, de haven en het strand dat vol lag met afval en blijkbaar ook als woonruimte gebruikt wordt. Daar aangekomen bleek het druk te zijn en later begrepen we waarom. Drie rijke bekende mensen (waaronder een acteur die alle kinderen kenden) sponsorden deze dag aan ‘special children’ wegens Diwali. Zo noemt men onze jongens ‘special’, net als alle gehandicapten en doven die het park ook betraden.

Op het eerste oog leek het park er goed uit te zien, beter gezegd de buitenkant wordt goed onderhouden. Voor we het park in mochten werd er eerst nog een woordje gezegd door een belangrijke meneer en die ene acteur plus donkere zonnebril. Ondertussen brandden wij weg in onze stoel. Dit hadden we al voorzien en dus hadden we zonnebrand meegenomen voor de zekerheid, gelukkig maar want ik voelde me ter plekke verbranden..lekker ingesmeerd dus!
Na het belangrijke praatje kregen we ontbijt (ja we stierven van de honger!). Het ontbijt bestond uit drie sausjes op een glibberig plastic bordje, je ziet het misschien al aankomen..ik plofte lekker neer op het gras en gooide de helft van mijn ontbijt over mijn mooie churida heen! Ik had gelukkig wat water bij me en dankzij de felle zon liep ik al snel weer rond in schone kleding. Ik was niet de enige die moeite had met eten, ook een van de ‘area meisjes’ gooide haar eten over zich heen. Het was wel erg lekker én we kregen een lepeltje!!! We eten hier heel vaak (ook vandaag) een zoet oranje stevig prutje met cashewnoten, heel lekker!

Zo, na ons ontbijt mochten we eindelijk het park in. We waren met een grote groep en weinig begeleiders dus ze dachten het overzichtelijk te houden door de hele groep van attractie naar attractie te sleuren; saai en een waist of time.. al snel splitste de groep in 2en; de kleintjes met begeleiders en wij; de ouderen zonder begeleiders. Ik kon het heel goed vinden met een jongen van 19; overduidelijk van de mannen, niks mis mee en toch fijn om te zien dat het in onze ‘community’ ‘mag’! Waarschijnlijk gaat het buiten de Karunalaya groep niet zonder moeilijkheden. Hij is heel vrolijk, behulpzaam en sociaal. Zijn naam was te lastig om te onthouden.

Ik ben eigenlijk de hele dag omgegaan met die 8 jongeren uit de area. 5 meisjes en 3 jongens. Van de meisjes weet ik nog 2 namen: Monica en Dewi. Van de jongens maar 1 naam; Pati (see fire). Pati had ik 19 geschat, hij bleek 16 te zijn! Dit komt zo vaak voor… iedereen ziet er veel ouder uit. Het was echt een hele gezellige groep en vooral die 19 jarige vrind en ik konden het goed vinden. Met de groep hebben we bijna alle attracties bezocht. Je vraagt je vast af hoe al die attracties er aan toe waren.. nou, goed op z’n Indiaas. Ten eerste lag er super veel afval door het hele park, ten tweede klonken de meeste attracties alsof ze elk moment in konden storten en ten derde voldeed het schilderwerk niet bepaald aan het kaliber Efteling. Zelfs in het park werden we vergezeld door zwerfhonden, toch wel bijzonder! Rond 2 kregen we onze lunch, deze keer niet over mijn churida heen gesmeten en wederom erg lekker!

Niet alleen de jonge maar ook de oudere kinderen werden enorm blij van een schommelschip. Hoewel ik hier ook wel om kan lachen haal ik hier niet mijn adrenaline vandaan. Wij zijn gewoon de “te spannende” attracties uit de Nederlandse pretparken gewend, voor ons ligt de lat wat hoger. Gelukkig beschikt het park over twee achtbanen. De eerste was een korte, simpele en schokkerige achtbaan, leuk maar niet bijzonder. De tweede en tevens laatste achtbaan kan ik niet echt een achtbaan noemen, maar wanneer ik Splash zeg zullen velen wel weten welke attractie ik bedoel.

De baan was nog best wel hoog, we gingen keihard naar beneden en kwamen ons karretje uit als verzopen katjes. En dan zat ik ook nog eens helemaal vooraan… omdat er blijkbaar net een nieuwe attractie was geopend was er iemand van MegaTv aanwezig die een groepje van Karunalaya wilde interviewen. Het zou om een ‘funny’  item gaan en ik moest er per se bij staan. Alles was in Tamil en de kinderen moesten zo hard lachen dat het bijna nep leek…ik stond toch niet echt in beeld dus ik droop maar stilletjes af. Later kwam de presentator naar mij toe met de vraag of ik het goede antwoord op zijn vraag zou willen geven, niemand uit de groep wist namelijk het goede antwoord en het zou dan grappig zijn als het blanke meisje het wel zou weten. Nu sta ik veeeel liever achter dan voor de camera en zei dus nee. Achteraf had ik het best kunnen doen, het is lokale Indiase tv.. wie kijkt dat nou op die 6 miljoen Chennai inwoners na?? (Ik durfde niet). Rond 6 uur kregen we ‘avondeten’. Weer erg lekker, er zat ook een klein pannenkoekje (chapati) bij. Ik dacht dus dat dit ons avondeten was want het voldeed aan de twee dingen die eten voor mij avondeten maken; één, het was na 6 uur en twee, het was onze derde maaltijd vandaag. Bij terugkomst in het jongenshuis bleken de jongens nog te gaan eten…ze vonden het allemaal heel gek dat wij geen honger hadden ondanks dat we 2 uurtjes geleden nog een hele bak sauzen en wat chapati opgepeuzeld hadden. Grote eters hier hoor! Nog even terug naar onze laatste momenten in het park.. op het laatste moment werd het heel gezellig met de groep uit de area, ze konden bijna allemaal redelijk Engels dus we konden voor de verandering eens echt gesprekken voeren met leeftijdgenoten. Zo hadden we het over college en universiteit, Nederland en probeerden ze onze leeftijd te raden.. ik leek kennelijk 28 (record) en Esra 24. Toen ik vertelde dat ik 17 ben konden ze het echt niet geloven, net als altijd (; Zo blijkt dat niet alleen wij de Indiërs ouder schatten, maar ook andersom! Toen we de bus instapten als toch wel een leuk groepje vroeg Monica of we vaker hun area willen bezoeken en of we dan ook bij haar thuis willen komen…natuurlijk! Graag zelfs want ik zou het heel gezellig vinden om ze vaker te zien! Oh nog een verhaaltje over wij als enige blanken in een pretpark… we zijn vandaag weer een tig keer aangesproken met de vraag ‘which country??’ en dan vaak gevolgd door ‘selfie m’am?’. We hebben vandaag steeds nee gezegd, we hadden er gewoon echt geen zin in en vonden het diep van binnen toch redelijk belachelijk allemaal. De druppel die de emmer deed overlopen; we waren met de hele groep aan het lunchen op een grasveldje toen er opeens twee dikke (ja dat doet er toe) volwassen mannen voor onze neus gingen staan en zonder te vragen foto’s van ons maakten alsof we stokstaartjes in een dierentuin waren. Ik werd echt boos!! Volgens mij maakte ik boze gebaren en riep ik van alles, ze gingen gewoon door. Logisch, we hadden of op ze af moeten stappen óf ons om moeten draaien. Maar ik had eten in mijn handen en zat in een onhandige semi lotus houding… belachelijk toch, volwassen mannen!! Ik kan hier echt heel boos om worden! Ik ben ze nog een paar keer zien lopen en heb ze mijn meest boze blikken geworpen, maak daar maar eens foto’s van voor je kinderen! Verder heb ik een hele gezellige dag gehad hoor(:

Voor de veiligheid (je weet het maar nooit met Indiase pretparken) heb ik mijn telefoon thuis gelaten, dus geen ondersteunende foto’s maar wat foto’s van internet.