Jullie weten dat ik voor mijn verjaardag altijd wel een appeltaart bak… nu ik mijn 18e verjaardag niet in Nederland maar India mocht vieren werd die traditie een klein beetje in gevaar gebracht… kan ik hier wel een appeltaart bakken!?
Afgelopen woensdag stonden Esra en ik ’s ochtends eerst even 4 uur lang in de rij bij de bank om onze oude rupees in te wisselen voor de nieuwe biljetten (een heel gedoe, chaos in India, pinautomaten leeg, ook wij inmiddels echt blut) maar rond 2 uur zaten we in de riksja die ons naar Express Avenue bracht. Hier is een hele grote supermarkt waar ik dacht alle ingrediënten te kunnen vinden. Natuurlijk liepen we eerst wat rond en kochten we beiden een nieuwe Kurta (churida bleek niet het goede woord te zijn). Als laatst gingen we naar Big Bazaar, de supermarkt die mij deed denken aan zo’n Franse mega supermarkt die alles verkoopt. Hier kocht ik een taartvorm (zou je bijna vergeten), boter, rozijnen, suiker, maida (bij gebrek aan normale bloem) en heel wat pakjes zoet zure appels. In een noten en gedroogd fruit winkeltje kocht ik kaneel, dat was nog heel bijzonder want kaneel wordt in India niet veel verkocht. Alle ingrediënten (op citroen na) waren dus binnen! Nu we toch in een supermarkt waren gingen we opzoek naar bruin brood. Vanaf de buitenkant leek het brood inderdaad bruin, maar later bleek de smaak alsnog redelijk zoet te zijn. We liepen langs de vitrine voor boter en toen zagen we plots een bolletje Gouda kaas liggen! Natuurlijk namen we hem mee. Eenmaal thuis aten we dus een lekker boterhammetje met kaas. De kaas bleek later wel ‘made in India’ te zijn, maar het was zout en smaakte naar kaas dus ik was blij. De volgende dag hebben we er zelfs nog tosti’s van gemaakt!

Ik weet niet of ik er hier over heb geschreven, maar Esra en ik hebben inmiddels een Indiase vriendin. Ze heet Kalai, is 27 jaar en een sponsor bij Karunalaya.

We ontmoetten haar dus ook toen ze een paar weken geleden langs kwam om het avondeten te sponsoren vanwege het overlijden van haar broer (een motorongeluk, komt hier vaak voor). Mensen komen vaak avondeten sponsoren wegens een verjaardag of ter gedachtenis aan een familielid. We raakten aan de praat en het was heel gezellig! Kalai is redelijk modern en spreekt goed Engels. Dat moet ook wel want ze werkt voor een ontwerpbedrijf dat samenwerkt met merken als Louboutin en Valentino (voor de modekenners onder ons). Kalai is ontwerpster en manager, heel gaaf werk dus! We wisselden die avond nummers uit en ze beloofde ons mee te nemen naar leuke plekken in Chennai. Zo gezegd, zo gedaan! Een week na deze ontmoeten spraken we af en waren we de hele dag met z’n drietjes. We hebben taartjes gegeten bij Amethyst, een heel luxe en mooi cafe in een tropische tuin. Hier is ook een bloemenwinkel en een van alles wat winkel. Ik heb elk kledingstuk en sieraad in deze winkel op mijn netvlies staan, wat een ontzettend mooie dingen! Zo gedetailleerd en mooi afgewerkt, echt iets voor mij hoor. Helaas ontzettend duur, dat was te verwachten.

Maar goed Kalai dus, zaterdag gingen we naar haar huis want hier zouden we onze twee appeltaarten bakken! We namen de bus en liepen een klein stukje naar een beveiligd wijkje vol hoge gebouwen. We hadden allebei de indruk dat Kalai in een modern huis zou wonen omdat ze zelf zo modern overkwam, onder andere door haar westerse kleren. Toen we op de derde verdieping aankwamen en we elkaar vonden bleek dat niet het geval! Ze woont samen met haar vader, moeder, broer en schoonzus. Ook heeft ze een bediende, een hele lieve vrouw die al 11 jaar voor haar familie. Oh en twee hele schattige, zachte, warme, kleine mopshondjes puppies. We hebben ze een half uur op schoot gehad en ik was helemaal blij.

Na dit gezellige halfuurtje gingen we lunchen. Kalai’s moeder had speciaal voor onze komst een zuid Indiase lunch gemaakt (dat eten we altijd hier maar zij blijkbaar niet). We aten op de grond en het was super lekker!

Vanwege het gebrek aan een oven hier thuis en op het project nodigde Kalai ons uit om de taarten bij haar thuis te bakken, zij had wel een oven.

Na de lunch pakte ze de oven erbij, het bleek een combinatie magnetron te zijn. Ach het is iets dacht ik! De knopjes werkten, dus wij gingen aan de slag met de taart. Samen met de moeder en de ‘hulp’ van Kalai sneden we de appels en kneedde ik het deeg. Ik had er al op gerekend dat er geen weegschaal of maatbeker zou zijn, dus de hele taart werd gemaakt op gevoel. En dat ging goed! Het deeg was erg lekker haha, net als de appels met kaneel, suiker en rozijnen. We hadden veel te veel! Nou, de eerste taart klaar om de ‘oven’ in te gaan.. warmte instellen, tijd, start! Maar nee, de startknop deed het niet. Er moest wel iets mis gaan! Na vele pogingen tot het laten werken van de startknop gaven we op, ‘what do we do now?’ Aldus Kalai. Ik stelde voorzichtig voor dat we misschien aan buren konden vragen of we hun oven mochten gebruiken. Dat was een goed idee. Kalai lieo de hele flat door en uiteindelijk wilde een buurvrouw die geen Tamil sprak en eigenlijk nog nooit had gepraat met Kalai’s familie ons haar oven lenen. We kregen dus gewoon haar oven (ook weer een combinatie magnetron) mee. Taart erin, stekker in stopcontact, start! Na een paar seconden kwam er een verbande lucht uit de oven en ja ook rook. We haalden de buurvrouw erbij en precies toen wij haar wilden laten zien wat er steeda gebeurde deed de oven het zonder problemen, natuurlijk pff. Maar goed, eindelijk kon de taart gebakken worden.

Na een uurtje haalde ik hem eruit, ik was niet tevreden. Door de maida bleef de kleur heel licht en ik was zo dom om de appels niet te schillen dus die waren er met schil en al in gegaan. Ook was het deeg helemaal niet hard geworden, het was gewoon nog deeg. Langer de oven is kon niet want dan zouden de appels verbranden. De oven gaf alleen maar hitte af vanaf boven, logisch dus dat de bodem en zijkanten niet hard werden. Deze taart hebben we uiteindelijk weggegooid. Zonde. De tweede taart ging zonder schil erin en besmeerde we met ei. Na een uurtje uit de oven gehaald, zag er iets beter uit maar weer niet gaar. Toch namen we hem maar mee want we moesten toch iets! Langer de oven in was misschien goed geweest maar aangezien het al half 7 was moesten we echt weg. We hadden de oude man namelijk beloofd met de jongens te eten om half 8. Dus bedankten we Kalai en gingen er snel vandoor om onze bus te halen.