Vandaag even niet naar de jongens of meisjes, sinds een lange tijd dus een dagje vrij. Onze missie: eindelijk weer geld in handen krijgen! We hadden deze week al 1000 rupees van Paul gekregen om fruit van te kopen en andere nodige spulletjes (wasmiddel, wcpapier..jaja van levensbelang). Maar echt eigen geld moesten we al langer dan een maand missen. Het land is nog steeds een chaos wat geld betreft. Lege ATM’s, lange rijen bij alle banken om oude 500 en 1000 rupees briefjes om te wisselen naar de nieuwe…geen mogelijkheid voor ons om aan geld te komen dus. En aangezien wij spulletjes moesten kopen voor activiteiten die we met de kinderen willen doen en ook zelf het een en ander nodig hadden was geld toch echt van levensbelang. Vandaag gingen we dus naar de grootste vestiging van de bank Western Union, gevestigd in het hoofdpostkantoor. Van te voren hadden we onderzoek gedaan naar deze bank en het leek ons een goede manier om zo, met behulp van Nederland, aan geld te komen. Via Western Union kun je namelijk geld laten overschrijven door iemand uit Nederland, en ik kan het vervolgens ophalen in India. Aan de slag dus! Rond 12 uur waren we er en gelukkig stond en maar één ander persoon bij de Western Union counter.

En wel een buitenlander (natuurlijk…), een extreem lange man uit Zweden. Tja, wanneer een blank iemand een ander blank iemand tegenkomt in India moet er een gesprekje gevoerd worden. Dus ook nu begon ik een gesprek met deze lange Zweed. Hij bleek vast te zitten in Chennai vanwege een tekort aan cash geld, hij kon niet verder reizen. Hij haat grote steden, dus echt goed zit hij hier niet. Hij gaat ook naar Kerala en is ook in Mumba geweest, dat hadden we alvast gemeen! Hij was erg geïnteresseerd maar sprak wat gebroken en langzaam Engels, lachwekkend. Maar vriendelijke man, ook weer blij met zijn cash geld, kan hij er eindelijk vandoor… ‘Maybe we meet in Kerala’. Goed Zweed weg, wij aan de beurt. Esra probeerde eerst met haar moeder een klein bedrag over te maken zodat we zeker wisten dat het hele proces goed zou verlopen. Omdat wij buitenlanders zijn mochten we tot 1 lack/leg (geen idee, maar 100.000 rupees) ontvangen en dus meenemen. Beetje veel, dus na een geslaagde overschrijving van Esra’s moeder vroeg ik papa 30.000 (rond de 420 euro) over te schrijven. Hij kreeg een code en die gaf ik door aan de vriendelijke man achter de balie. ‘Not available’…natuurlijk… bleek dat papa’s overschrijving extra lang duurde omdat alles extra gecheckt werd (paspoort info, voltooiing overschrijving) vanwege de grootte van het bedrag. Even later had papa gebeld met Frankfurt (ach die Duitsers, klein bruggetje; we liepen vandaag langs een boekenwinkel -is al zeldzaam in India- en daar stond prominent in de etalage ‘Mein Kampf’…naast een boek over Che Quevara. Gekte hier in India joh).

Het duurde allemaal wat langer omdat er gecheckt werd op witwasserij, er bleken namelijk veel illegale transacties te zijn bij Western Union. Diezelfde vriendelijke man achter de balie (waar we inmiddels dikke vrienden mee waren en zelfs al op de foto hadden gezet) stelde ons voor om even te gaan lunchen zodat hij dat ook kon gaan doen en dan daarna zou hij het geld geven. Dus dat deden wij! Het postkantoor ligt aan een straat vol hotels (zo noemen de Indiërs restaurants). Wij kozen voor het eerste hotel dat we tegenkwamen want ze serveren toch overal hetzelfde. Hier werd ons meteen een tafel aangeboden, onze borden werden voor onze neus nog even extra gepoetst met een servetje en we kregen water uit glazen i.p.v. metalen bekers. We waren geliefd. Natuurlijk kwam die bekende vraag ook weer voorbij..’where u from madam?’..’The Netherlands’…’Nedderlend, ah okay, hmm yes.’ *geen idee waar dat ligt, maar net doen alsof ik het wel weet* (letterlijk niemand weet waar het ligt). En als we dan vragen ‘you know our country?’.. ‘uhm yes..well no’….’you know Germany?’…’AH YES!’ (vaak komt Hitler ook nog even aan bod)….’Well, our country is next to Germany’. En ja, dan weten ze het. Weer; die Duitsers toch..

Goed, we aten Parotta met Chicken Butter Masala. Lekker maar wel erg vet. Ach ja mag een keertje. Hierna brachten we nog een bezoekje aan een ander hotel aangezien ik al sinds onze komt opzoek ben naar hét drankje van India; Lassi. En serieus, ik vraag het overal waar we iets eten of willen drinken…en tot nu toe hadden ze het nergens of was het op dat moment niet te verkrijgen. Ook in dit hotel niet, maar aangezien we al zaten dronken we maar een fruitsapje. Ik kreeg een appel (met veel suiker, melk en water) sapje…wel lekker verfrissend! En Esra koos voor een ananas sapje. Lekker, maar nog steeds geen lassi. Na deze twee bezoekjes liepen we weer terug naar het postkantoor. De vriendelijke man zat alweer achter zijn balie en papa gaf mij door dat de transactie verwerkt was, geld ophalen dus! Ik leverde mijn paspoort en visum kopie in, gaf antwoord op wat vragen over ons verblijf in India en zette zo’n 5 keer mijn handtekening (die ik ontwierp in groep 7 en dus nog steeds gebruik..). Maar toen, eindelijk, kreeg ik (na wat wisselgeld te moeten geven omdat papa net geen 30.000 rs had overgemaakt door mijn ultieme rekenkunsten) heel veel briefjes van 2000 in handen. Ik was weer een rijk mens!

Ook Esra kon haar geld ophalen, wat voelde dat fijn…en ook verleidend. We besloten de bus te nemen naar een shopping mall genaamd Spencer Plaza en hier wat rond te kijken. Het is een eeeenorme shopping mall en het gebouw is erg vervallen. We troffen alleen maar Indiase winkels aan, handicrafts, tapijten, sieraden, kleding en meer. Van elke winkel zat om de zoveel meter nog eenzelfde soort winkel. En voor de ingang van elke winkel stond een opdringerige verkoper ‘come inside madam, nice kurta, nice shawl, nice phone cases, nice food, nice…nice…nice ’t is wel goed met je. Het was zo groot en zo vol met winkeltjes inclusief opdringerige mensen..dat ik er chagerijnig van werd. Sorry Esra, ik was moe en wilde zo snel mogelijk weg. Ik werd zelfs boos op die opdringerige mannetjes. Dus gingen we naar Express Avenue aangezien we toch nog leggings nodig hadden en wat andere dingetjes. Eenmaal daar kochten we die dus ook (en ik ook nog een kurta..oeps). Ook besloten we hier te eten aangezien het al 19.00 was en we al de hele dag heel veel zin in patat hadden. De bovenste verdieping is gevuld met allerlei soorten restaurants. Wij kozen voor een multi cuisine restaurant omdat we op hun reclame french fries voorbij zagen komen. We waren op één gezelschap na de enige gasten en zaten al bibberend van de airco naast een groot raam en goed in het zicht van het personeel. We bestelden allebei een hamburger en daarbij besloten we nog een bord extra frietjes te delen. Met bestek eten voelde zó onwennig en eerlijk…ik wilde veel liever mijn mini ananas, ui en iets van yoghurt salade met mijn handen eten. Kon natuurljk niet. Mijn broodje hamburger, tomaat, ei, ui met één sla blaadje at ik wel met mijn handen. Het was lekker, maar ik miste de mayonaise(; ook de frietjes waren erg lekker, maar dat extra bord was niet nodig geweest… ach ja.

Het personeel heeft trouwens precies gevolgd hoe ik mijn ei in twee sneed en hoe ik ongemakkelijk het enorme broodje hamburger naar binnen propte. Het kan soms nog niet wennen al die ogen die op ons gericht zijn, zeker niet wanneer ik eet. Na het eten deden we wat kleine boodschapjes en toen was het alweer 22.00. We besloten nog even een Starbucksje te halen bij onze Starbucks vriend (dezelfde man hielp ons de vorige keer). Ik kocht een special christmas edition, maar bleek later een gewone koffie te hebben gekregen zonder de slagroom met cookie topping…balen. Maar goed; met onze koffie en thee liepen we naar de riksja mannetjes. ‘To Tondiarpet, 200 rupees’..zeiden we stellig met de verwachting heel wat gedoe voorgeschoteld te krijgen net als de vorige keren. Maar nee, ‘sure madam come, we go, 200 okay’. En nog geen minuut later zaten we in de riksja…met onze koffie en thee…een beetje verbaasd. Ging dat nou echt zo makkelijk?? Maar nee, natuurlijk zat er een addertje onder het gras (of de riksja, ha).

We reden zo’n 10 minuten en waren gezellig met ons lichtelijk overenthousiaste riksja driver aan het praten…stopt hij opeens met rijden en zegt ‘Yes madam, here it is..Tondyrpet.’ Hij had ons dus verkeerd verstaan en ergens anders heen gebracht. Dus was hij helemaal boos toen wij zeiden dat het zijn fout was omdat hij niet goed naar ons geluisterd had, hij gaf ons de schuld. Wij zeiden nou breng ons nou maar gewoon naar Tondiarpet, 250 rs dan omdat het avond was en dit een iets redelijkere prijs zou zijn. Hij bleef maar zeggen ‘No madam Tondiarpet very far, it’s night time, this is one way, blabla…400 rupees madam.’ Dus wij nee nee nee, 400 rupees je bent gek! Hij uiteindelijk toch rijden, we voelden ons best onveilig want hij reed als een dronkelap; keihard, hij maakte veel scherpe bochten en remde een aantal keer echt net op tijd. Ondertussen haalde hij nog zijn avondeten op. Toen kwamen we aan bij Apollo Hospital waar we gedropt wilden worden. Wij stoppen snel 250 rupees in zijn hand, hij zegt ‘Madam…250 rupees is not enough’. Ik zei ‘meneer we spraken op het begin 250 af, jij maakt de fout door niet naar ons te luisteren, dus het blijft 250.’ En toen liepen we weg. Hij zei niets meer, zo en dat is klaar. Maar hierdoor waren we wel pas na half 11 thuis en lag iedereen al te slapen, Tante Nalamani deed gelukkig voor ons open.

Een leuk dagje vol succesjes en een lichtelijk spannend avontuurtje. We hebben het gezellig gehad!!

De niet zo koude nacht van 20 november:

Mijn verjaardag vierde ik eigenlijk een paar uur te vroeg. In India is het natuurlijk 4.5 uur eerder, dus heb ik een klein beetje gesmokkeld.  Wanneer je de hele week, elke dag, om de tien minuten de vraag krijgt of je echt zondag jarig bent…dan duren de laatste tien minuten van 19 november heel lang! Gelukkig ging de tijd toch voorbij en was het 12 uur. Precies om 00:00 Indiase tijd werd ik gebeld door ‘Thuis❤’. Stiekem dacht ik al dat ik papa en mama even aan de telefoon zou krijgen. En wat was dat even fijn! Ik heb totaal geen last van heimwee op dit moment maar toch moest ik huilen toen ik de stemmen van papa en mama hoorde. En naast die bekende stemmen klonk natuurlijk nog een bekend geluid, de vleugel. Bij elke verjaardag speelt papa lang zal zij leven op de vleugel, en dus ook nu, maar dan door de telefoon! Gelukkig was ik niet de enige die moest huilen, zelfs papa hield het niet droog. ‘Ja, ik uhh…..snik…wacht even hoor Caat..’ Het kwam er op neer dat we heel trots zijn op elkaar! En natuurlijk ook dat we veel van elkaar houden. Tijdens het telefoontje van papa en mama kreeg ik al een paar berichtjes binnen, onder andere van Kanndasan. Hij stuurde een ‘snapchat’ (de oudjes onder jullie zoeken dit maar eventjes op of vragen raad aan de jonge generatie) waarin een aantal van de jongens te zien waren met de tekst ‘Happy Birthday to Caroline.’ (Ja ik luister naar elke versie van mijn naam). Ook kreeg ik al een vroege felicitatie uit Taipei, van Kwint, die dus ook in Azië is op dit moment! Plus berichtjes van mijn lieve familie, waaronder een heus filmpje van opa Henk en oma Annemarie! Natuurlijk werd ik meteen gefeliciteerd door Esra, die blijkbaar al deze hele tijd rondliep met een cadeautje van papa en mama (een armbandje en lieve kaartjes). Zelf had ze stiekem een super leuke canvas tas gekocht voor mij als cadeautje toen we laatst in Express Avenue waren, plus een lieve kaart. Ook mocht ik nu eindelijk die enveloppe openmaken die drie dagen voor mijn verjaardag binnenkwam.

Hierin zat post van papa en mama, lief lief lief! Altijd fijn om echte post te ontvangen, naast al die appjes. Net als de enveloppe van mijn aller liefste nichtje Merel, die voor deze reis 3 enveloppen mee gaf. Uit mijn ‘openen op je b’day’ enveloppe kwam een heel schattig fotootje van mini Merel en Carolijn! Na al die verjaardagsvreugde ging ik rond 3 uur ’s nachts toch maar slapen. En toen was het in Nederland nog niet eens 20 november.

Ik had natuurlijk die ene mislukte appeltaart om uit de delen, maar mijn gevoel vertelde mij dat de jongens hier niet heel blij van zouden worden. En dus gingen we ’s ochtends op zoek naar een werkende ATM, en dat lukte natuurlijk niet (nog steeds niet trouwens). Gelukkig zit er op de hoek van het grote kruispunt een grote bakkerij. Ik wist dat ze hier een pinapparaat hadden, dus op naar die bakkerij (Benny’s). Aangezien het een grote bakkerij was, was er ook heel veel keus. Het personeel zag dat we het lastig vonden en dus kregen we verschillende soorten mini gebakjes te  proeven. Dat was leuk! Uiteindelijk kozen we voor vierkante, oranje ‘blokjes’ met in het midden een crème laagje. De omschrijving klinkt niet echt smakelijk, maar ze waren vooral gewoon erg zoet. En daar houden de jongens van dus zat ik er wel goed mee. Ik kocht voor de zekerheid 40 stukjes zodat ik niet opeens te weinig had. Mijn ING werd niet geaccepteerd omdat het Maestro is, maar gelukkig kon ik betalen met mijn creditcard. Het was voor Indiase begrippen best een bedrag, maar het voelde voor mij toch een beetje als noodzakelijk. Aangezien het hier in India echt een traditie is dat de jarige zoetigheid uitdeelt, en die appeltaart vond ik niet geldig. Dus met twee dozen mini gebakjes onder mijn arm liepen we weer naar huis. Hier haalden we de appeltaart op en toen liepen we weer door naar de shelter.

Natuurlijk werd ik van alle kanten gefeliciteerd, door Sabari en Aajai zelfs zo’n 10 keer. Ik was de dag voor mijn verjaardag ook al een aantal keren gefeliciteerd ‘in advance’. Maar nu voor het echt! De rest van de dag hebben we doorgebracht net als elke andere dag; spelletjes spelen, veel kletsen en nog meer lachen! Rond vijf uur gingen alle jongens zitten op de manier waarop ze altijd gaan zitten als we gaan eten. Voor de groep stond een bankje waarop ik mijn appeltaart en de gebakjes had staan. Voordat ik daaraan kon beginnen moesten Esra en ik eerst gaan zitten op stoelen en werd het hele verjaardags ritueel voor sponsoren uitgevoerd. Ik voeg een filmpje toe, dan kun je zien wat ik bedoel. Dit is pure routine voor de jongens (en ons) dus niet echt bijzonder. Maar hierna werd het leuk! Kanndasan, Tanga en Ashok hielpen ons met de taart snijden, dat ging niet zo makkelijk. Esra vulde de papieren bordjes en ik deelde ze uit. Samen met die drie oudere jongens hebben we erg gelachen, en dan vooral om die appeltaart. Toen iedereen zijn gebakje en hoopje appeltaart zo’n beetje op had kreeg ik vaak te horen ‘soeper cake sister..’ gevolgd door veel gelach. Ook vanaf mijn kant hoor, die taart was gewoon niet gelukt. Hoewel Esra en ik hem nog best lekker vonden, het was eigenlijk gewoon appeltaartdeeg en appel met kaneel, suiker en rozijnen. Veel gelachen dus. De rest van de middag en avond (en de dagen na mijn verjaardag) kwam het woord taart nog erg vaak aan bod(;. Verder die dag heb ik niets meer gedaan rondom mijn verjaardag. Het was een hele bijzondere, gezellige en grappige dag! En toen was ik opeens 18, in India!