De laatste week… raar! Ik heb een lijstje aan klusjes die ik nog moet klaren voor we afscheid nemen van ons thuis in Chennai. Klusjes als mijn lakenzak wassen, onze kamer schoonmaken, wat spullen naar Nederland versturen zodat mijn backpack dicht kan, de laatste post versturen, een nieuw notitieboekje kopen zodat ik daar de reis in vast kan leggen aan de hand van bustickets, verhaaltjes, en andere vondsten, we moeten nog bioscooptickets regelen samen met Barani, net als de t-shirts die maar niet geregeld worden (ik zeur letterlijk elke dag bij hem, maar hij lijkt het geen prioriteit te vinden…wacht maar Barani..). En nog wat kleine dingetjes…. een week gaat snel dus ik moet aan de slag!
Ik kijk uit naar onze reis aangezien we zo veel nieuwe (en ook bekende) dingen zullen zien en meemaken. We zijn dan echt met z’n tweetjes en dat voelt erg volwassen. Dat betekent ook dat we allebei veel verantwoordelijkheden hebben, voornamelijk voor onszelf maar natuurlijk letten we ook op elkaar. We hebben al het vervoer van stad naar stad geregeld (twee keer vliegtuig, zes keer trein en dan nog wat staatsbussen die we ter plekke zullen instappen). Daarnaast liggen ook al onze slaapplaatsen vast. Hotels en hostels, vooral ons hostel in Goa lijkt mij erg leuk! Het is een backpackers hostel, ligt aan het strand en op de foto’s leek het alsof er een leuk sfeertje hangt. Ik kijk ernaar uit, het is overigens onze laatste bestemming dus hopelijk een goede en relaxte afsluiter van vier toch wel indrukwekkende weken (mag ik aannemen).
We zullen deze week kijken wat we in elke stad willen zien, zodat we een beetje een plannetje hebben en niet rond zullen dwalen.
Er zijn backpackers die alles lekker los willen laten en vrij willen zijn, bla bla…nou prima, veel verrassingen, maar voor onze veiligheid geloof ik daar nu even niet in. Ik ben liever verzekerd van een slaapplek zodat we niet rond 11 uur ’s avonds op straat lopen te dwalen. Later als ik misschien vergezeld wordt door een man durf ik dit soort reisjes wel aan… ik laat dat nu dus nog even voor in de toekomst.
Deze vier en een halve maand gingen zo snel. De ene periode wat langzamer doordat we ons niet op onze plek voelde omdat we niks te doen hadden en de staff nog wat extra regeltjes verzon rondom contact met de oudere jongens en meer. We wilden weg, naar een project waar we wel duidelijke taken zouden hebben. Na een video gesprek met Willem bleek dat dat geen optie zou zijn, niet te snel opgeven was eigenlijk zijn boodschap. Van binnen had ik dat gevoel ook al, niet opgeven en er zelf wat van maken. Ik heb mij deze maanden dan ook totaal geen vrijwilliger gevoeld. Ik bedacht niet elke dag een crea bea activiteit voor de kinderen of bleef zakelijk in contact. Nee ik voelde me meer een huisgenootje, zeker na onze verhuizing naar het Karunalaya gebouw waar de jongens wonen. We lopen hier gewoon rond alsof het ons huis is. We kletsen met de jongens, doen mee met hun activiteiten en zij met die van ons. Zo zat ik vanmorgen rustig buiten met een zakje gekleurde draadjes om armbandjes te maken. Al snel zaten er wat jongens om mij heen die hun eigen creaties maakten. Zo spontaan is veel leuker dan de kinderen forceren iets te doen omdat wij denken dat dat leuk is. Nee ze komen wel als het ze interesseert. Ik voel me dus meer een vriendin en loop een beetje rond. Als ze willen kletsen of iets met me willen doen roepen ze me gewoon. En soms roep ik hen.
Nu we echt nog maar heel even hier zijn dringt het door bij iedereen; de jongens, de staffleden die wij elke dag zien en de meiden. De jongens vragen elke dag nog even een bevestiging: “February 5 going??”…”yes, next sunday.” Gisteren zei een van de ouders jongens, Surya, zelfs ‘I will miss you’. Terwijl wij echt niks speciaals voor hem hebben gedaan deze tijd, blijkbaar is onze aanwezigheid genoeg geweest. Ik denk dat ik wel mag zeggen dat sommige jongens na deze 4.5 maand gewend zijn aan onze aanwezigheid en dus zal het afscheid niet alleen voor ons maar ook voor hen gek zijn.
Wij zijn de eerste vrijwilligers die zo’n lange tijd zijn gebleven.
Na onze reis zijn we nog een paar dagen in Chennai. Mijn gevoel zegt ik wil terug, nog even een dagje langs gaan bij de jongens. Maar mijn verstand zegt heel duidelijk niet doen. De kinderen raken in de war, want we zouden toch gaan? Papa zei laatst ‘afscheid nemen doe je maar één keer’, en zo is het. Dus daarom wil ik mijn spullen die niet in de tas passen niet hier laten staan tijdens onze reis, maar versturen naar Nederland.
Hoe we afscheid gaan nemen weet ik niet zo goed. Als het goed is is het bioscoop uitje aan het eind van deze week dus dat is toch wel ons afscheids ‘cadeautje’ aan de jongens. Maar we willen ook iets geven, we denken aan een foto voor elke jongen. Niet per se eentje waar wij opstaan, maar zij zelf. Aangezien de jongens (afgezien degene met een telefoon) helemaal geen foto van zichzelf hebben. En wij hebben er honderden! Ik wil misschien nog een brief schrijven aan de oude man om te bedanken en mijn gevoel uit te spreken over deze maanden. Het liefst geef ik een knuffel aan alle jongens als ik ga maar in India is dat niet gebruikelijk, zeker niet tussen een vrouw en man. Misschien doe ik het toch, maar vraag het wel eerst.
Tijdens onze reis wil ik in ieder geval één kaartje versturen naar de jongens en de meiden.
De laatste dagen ben ik vrolijk, omdat ik weet dat het de laatste dagen zijn met deze gezellige kinderen om mij heen. Er is altijd wel iemand om mee te kletsen (of een poging tot), een spelletje carrom ball mee te spelen, gewoon even naast te zitten, muziek mee te luisteren (Tamil muziek heeft mijn hart veroverd!) of te voetballen… die gezellige drukte zal ik ontzettend gaan missen; ik had er toch 30 broers en broertjes bij. Ik blijf natuurlijk wel iemand die ervan houd om tijd alleen door te brengen, dus daar kijk ik aan de andere kant ook weer een beetje naar uit. Toch zal die klap van stilte hard aankomen. Maar die komt pas over een maand, als we weer in Nederland zijn! Eerst nog een maand vol de gezellige Indiase drukte!
Dag Caat,
In alle vroegte ( bij ons is het dan meestal 05.00u ) horen we een piepje op onze I-phone.
Dan vliegen we rechtop, omdat er weer nieuws uit India is!
Mies en snoef vliegen mee, dus iedereen is meteen klaarwakker.
( en Juul misschien wat later. ha ha )
Wat een mooie reflectie op de afgelopen vier maanden en wat een verstandige vooruitblik op dat wat komen gaat.
Jullie hebben je zeer goed voorbereid op de komende reis.
Heel fijn vinden we dat.
En ondanks alle voorbereidingen blijft van kracht:
Altijd goed alert blijven en zelf nadenken of iets goed of niet goed voelt.
Meer gaan we er ( hier ) niet over zeggen.
Papa en ik zijn heel trots op jou, op Esra en op jullie allebei!
Het is fantastisch om te volgen hoe jullie dit halve jaar samen voorbereid hebben, invullen, aangaan en ondergaan met alles erop en eraan.
Voor nu is het belangrijk om bewust tijd en aandacht te nemen voor het afscheid.
Dat zal niet meevallen. Zou raar zijn als dit niet zo was.
Het zal ook goed zijn.
Het is misschien ook wel tijd om nu afstand te nemen en een nieuwe sprong te wagen.
Jullie weten en voelen dat je in de afgelopen maanden groot verschil hebben gemaakt voor alle kinderen en de andere mensen van Karunalaya.
Zij hebben alle liefde, aandacht, gezelligheid, verbondenheid, afleiding, spelletjes spullen van hun wensenlijst en hele leuke uitstapjes van jullie mogen ontvangen.
En jullie hebben van alles van hen incl. levenslessen gekregen!
Mooi toch?
Dag lieverd,
Papa en mama
Lieve Carolijn,
Wat ontzettend tof dat je de stap hebt gezet om deze reis naar India te maken. Ik denk dat je nu ook beter begrijpt waarom ik uiteindelijk in het buitenland ben blijven wonen en werken. Geniet van iedere dag die nog komt en ben voorzichtig. Maar dat schrijf je zelf al. Jullie zijn altijd nog welkom in Oman!
Liefs, Marleen
Hoi Caat! Je kunt niet alleen mooi schrijven, je bent ook zelf op je foto’s een mooie jonge vrouw – ten minste, dat vinden wij!!! Natuurlijk word je hier verlegen van, maar wij menen het. Dus hier komt ie nogmaals: mooi meid!!! En wij vinden dat je die mooie kleren van je eigenlijk ook in Nederland moet blijven dragen. Dan doorbreek je op straat in ieder geval de gevreesde stilte: in de grauwigheid kijkt men op, kijkt men aan, kijkt men om – en dan begint het grote geroezemoes, en het zwelt aan en stijgt op in de grijze lucht, en alle mensen krijgen kleur op de wangen: “Kijk! Daar! Moet je zien!, Whaaaawww! Knap zeg! Mooi hoor! Wil ik ook!” enz. enz. enz. En dan raak jij natuurlijk weer van grote blijdschap en dankbaarheid vervuld, en zo wordt de pijn van het afscheid gemilderd. Read my lips!!
Maar voor het zover is: heel veel plezier op jullie komende reis. Daarover appten we al, dus nu alleen nog kort en bondig: geniet van je trip!
Tot slot: doe onze hartelijkste groeten aan The Old Man. Zeg hem dat we ons met hem verbonden weten, oud of in ieder geval ouder als wij zijn. Als het inderdaad not done is dat je hem een knuf geeft, geef hem dan maar mijn omarming aan jou door – van man tot man, dat moet toch kunnen? Zeg hem dat dit van OpaH komt en doe er OmaA ook meteen maar bij – 2 voor de prijs van 1. Liefs.
Lieve Carolijn, Mooie woorden en mooie foto’s. Ik proefde al eerder dat Karunalaya een grote indruk op je heeft gemaakt. Je bent een beetje gaan houden van de mensen daar. Van de kinderen met hun blije koppies, van de ‘oude man’ van de mensen daar. Ook de Tamilmuziek heeft een plek bij je gekregen. Ik ben nooit gecharmeerd geweest van Indiase muziek maar ik zal heel graag van je horen hoe ik daar naar moet luisteren.
Het afscheid nemen zal emotioneel voor je zijn
Ik denk dat Tiddo gelijk heeft als hij zegt ‘afscheid nemen moet je 1 keer doen’.
Je hebt de hele periode wel vanuit een relaxte context kunnen meemaken maar hoe dan ook die 30 broertjes zitten voor altijd in je hart. Gelukkig heb je in Nederland toevallig wel de liefste broer die een mens zich kan wensen. Dat zal helpen.
Als je weer thuis bent en op afstand zul je na een tijd in staat zijn de hele periode ook in een reeël beeld te zien.
Bah wat een verstandige taal van je bejaarde oma.
Ga eerst de kinderen maar verwennen met leuke dingen en die lakenzak wassen in dat emmertje met koud water.
Daarna…zet je ogen wijdopen en laat ons, wanneer mogelijk, een beetje meereizen door India.
Fijn om te lezen wat je schrijft over verantwoordelijk zijn voor jezelf en voor Esra. Dat is natuurlijk wederzijds. Ook je woorden over veilig reizen hoort het thuisfront graag.
Margreet heeft je reisschema naar mij gemaild. De Bosatlas ligt open.
Lieve schat, kracht bij het afscheid. Wij zijn, op afstand, altijd bij je.
Dikke kus van je oma Liesbeth
Lieve Carolijn, wat heerlijk leesbaar weer. We snappen heel goed de gevoelens die je deelt. En de verwachtingen die je hebt van de reis. En natuurlijk ook je vragen over hoe het toch straks weer moet in Nederland. Maar eerst genieten van de reis! Veel plezier en take care!
Corine, Jeroen, Bram, Tim, Niels (die laatste vanuit Zweden)
Dag Carolijn, bedankt voor de mooie verhalen en prachtige foto’s die je deelde. We hebben mee kunnen genieten van jouw avontuur. En wat kun je goed schrijven zeg! Sterkte met afscheid nemen van de kinderen. Logisch dat ze jullie gaan missen! Geniet van de rondreis en vooral van de prachtige stranden van Goa! Liefs van Vera, Raaf, Sandra en Stijn xxx
lieve Caat,nog even snel,sterkte met afscheid nemen !!!!!!!
Ik denk aan jullie en good luck met jullie goed geplande reis.
Het zal genieten zijn en graag wil ik je nogmaals bedanken voor je kleurrijke blogs,het was even of de zon extra scheen.
En nu maar rusten,zwemmen,lachen ,lekker eten,bruin worden en leuke mensen ontmoeten!
knuffels XXXX oma Annemarie doei