Haridwar

Haridwar was niet heel bijzonder. Wel weer een totaal ander India; kouder, grauwer, armer en niet echt op toerisme gericht. De mensen hier hebben al wat meer een Nepalese uitstraling, voor zover ik daar iets over kan zeggen. We waren dan ook behoorlijk in het noorden van India. Haridwar staat bekend om de Hindu ceremonie die elke zonsopkomst en ondergang wordt gehouden. Heel veel mensen (mensen uit Haridwar maar ook toeristen) verzamelen zich langs de Ganges en vereren alle goden van het Hinduïsme. Dit doet men aan de hand van woorden, muziek, gebaren, gebedjes en offers. Het meest bekend zijn de offers, ik krijg het idee dat Hindu’s overal voor offeren. In Haridwar kon je dus vooral erg goed shoppen voor offertjes; kralen kettingen, gouden linten, van alles in goud, fotootjes van goden, bloemen, wierook etc. Esra kocht een bakje met bloemetjes, wierook en een klein kaarsje. Wij bezochten de Ganga Aarti (zo heet de ceremonie) ’s avonds. Vlak voor de ceremonie stak Esra de wierook en het kaarsje aan en liet het bakje meestromen op de Ganges. Dit deden heel veel mensen, dus er stroomden allemaal bloemetjes en lichtjes naar beneden op de Ganges. Dit leverde mooie beelden op!
IMG-20170222-WA0014

Nu had ik al verteld over zielige Esra die meteen bij aankomst in Delhi ziek werd van het eten. In Haridwar was ik aan de beurt! Ik had echt gedacht dat ik wel een sterk genoege maag had…maar nee..dat dacht ik verkeerd. Ik verdenk het niet eens zo heel lekkere bladerdeeg broodje van het station. Toen ik het geld aan de verkoper gaf dacht ik nog..is dit wel slim? De regel is namelijk; eet alleen iets als het voor je neus wordt klaargemaakt (dit geldt alleen voor streetfood). En dit broodje was niet voor mijn neus klaargemaakt, maar we hadden zo veel honger! Tja..eigen schuld dus. Ik heb me erg naar gevoeld en heb een dag in bed gespendeerd, half slapend en mezelf vervloekend om dat vieze broodje. Vanaf dit moment was ik ook a la minute helemaal klaar met het Indiase eten en stapte ik over op 3x per dag curd met cornflakes (stiekem eet ik dit nog steeds minimaal één keer per dag, ook al ben ik al lang niet meer ziek). En met ziek bedoel ik natuurlijk het wel bekende reizigers gedoe. Fijn om te delen, maar ja het waren toch even de meest donkere dagen van deze reis.
Goed dus als ik aan Haridwar denk, dan denk ik vooral hieraan.

Vanuit Haridwar reisden we verder naar Rishikesh; en dorp/stad iets meer dan 20km hoger gelegen dan Haridwar. Ook hier stroomt de Ganges en worden op verschillende plekken ceremonies gehouden. En nee, we hebben geen restanten van in het heilige water ‘gedumpte’ lichamen voorbij zien drijven. Dit gebeurt natuurlijk niet op zulke toeristische plekken (wel in Varanasi trouwens, een uber toeristische stad waar wij niet zijn geweest). We waren eigenlijk van plan een bus te nemen, maar die leek ons te ontwijken want wij konden hem nergens vinden. Dus voegden we ons bij twee Oost Europese backpackers die net als wij naar Rishikesh wilden. Met al onze bagage propten we onszelf in een shared Rikshaw (de goedkooptste manier om met een rikshaw te reizen is delen!). We waren met z’n vieren en naar onze mening was dit wel een maximum … maar nee! De rikshaw driver vond dat er nog makkelijk twee mensen meekonden. De driver bepaalt, dus even later hobbelden we met zijn zessen plus een berg bagage op ons schoot over de weg naar Rishikesh.

Gelukkig werden we wél blij van de eerste indruk van Rishikesh; frisse lucht, bergweggetjes, zonnetje, eindelijk niet meer die vreselijke kou, fijn!

 

Agra: De Taj Mahal

Tja Agra…de enige reden om hier naar toe te komen was de Taj Mahal. Als je dan toch toevallig in India bent kun je net zo goed even het bekendste monument van India bezoeken. Met deze gedachte zetten wij Agra op onze route. We kwamen aan in de avond en besloten de volgende ochtend heul vroeg de Taj Mahal te bezoeken. Want met de opkomende zon zou het monument er heul mooi uit moeten zien. Dat maakte ons redelijk nieuwsgierig. Esra was iets meer oke met het zetten van de wekker dan ik, maar toch hebben we hem gezet rond 5 uur..pfff

Dus ja, heel vroeg ging dan ook die kut wekker. Als Esra niet zo vastbesloten was als altijd was ik blijven liggen onder het mom van ‘die Taj Mahal gaat er niet vandoor’. Maar goed, die vastbeslotenheid heeft Esra dus wel en dus stonden we om half 6 buiten.
En jezus christus, het was koud!!! In heel India heb ik het nog nooit zo koud gehad…logisch als je 4.5 maand in het zuiden hebt gespendeerd maar he..het was even heftig. Esra was zo slim geweest om in Delhi een warme sjaal en poncho aan te schaffen..en ja..ik niet. Maar gelukkig is Esra zo barmhartig en mocht ik haar sjaal om. Fijn..wat warmte in deze strijd tegen de kou in alle vroegte. Het was zo’n 20 minuten lopen naar de ticket counter. En toen we aankwamen bleken we de op 4 na eersten…en de counter was nog dicht..maar natuurlijk. De mensen namen toe, de minuten ook. Inmiddels had de counter al een half uur open moeten zijn en ik zag het al langzaam licht worden. Uiteindelijk om half 7 konden we de zaal van de ticketverkoop binnen. Maar ook hier moesten we weer 20 minuten wachten. Dus rond 7 uur hadden we eindelijk onze tickets (1000 rupees…jawel..heel duur)! Maar ja, die zon was natuurlijk allang aan het schijnen…overigens veranderde dit niks aan de kou. Tel er nog 30 minuten in de rij voor de entree bij op..om ongeveer half 8 waren we echt binnen.

IMG-20170209-WA0001IMG-20170209-WA0003

Het was nog een beetje mistig en door de vroegte niet zo druk als het er uit ziet op alle toeristen foto’s…het eerste voordeel van de dag! Voordat je bij de Taj Mahal aankomt loop je eerst nog door de tuinen en een mooie poort. Toen we die poort doorliepen zagen we hem….en wauw…echt waar. Het is zó mooi! De vroege ochtend mist maakt het geheel nog magischer dan het al was. 5 maanden geleden had ik precies wat ik op dit moment voor me zag bekeken op het internet.. en nu stonden we er zelf! We hebben zo’n 2.5 uur doorgebracht in en rondom de Taj Mahal. Natuurlijk hebben we heel wat foto’s gemaakt. Die kun je hier bewonderen (;

caatesra taj mahalIMG-20170209-WA0031IMG-20170209-WA0028

Ik ben enorm blij dat we dit hebben kunnen zien. Het is oprecht het meest indrukwekkende monument dat we bezocht hebben in India (tot nu toe…maar ik gok dat dit mijn mening blijft). In de rest van onze tijd in Agra bezochten we het Agra Fort, wat ook erg mooi was! Helaas was ik erg moe, dus ben ik nog serieus in slaap gevallen in een van de mooie paleizen van het Fort. Met zonsondergang wilden we de Taj Mahal bekijken vanuit speciale tuinen aan de overkant van de rivier waaraan het monument ligt.

IMG-20170209-WA0020

We namen een rikshaw hier naar toe, maar eenmaal daar bleken de tuinen gesloten..balen! Een klein jongetje nam ons mee naar een punt waar je over een hek heen kon klimmen maar zei er wel bij ‘pas op, daar zit een bewaker met een geweer…je komt er waarschijnlijk niet door’. Nou, ach ja, dan maar geen Taj Mahal bij zonsondergang. In plaats daarvan speelden we een potje cricket met het kleine jongetje en wat andere kinderen die hier woonden. Misschien nog wel leuker dan die Taj Mahal!

IMG-20170209-WA0007taj

Ook kocht ik een hele lelijke en veel te grote trui in een raar kledingwinkeltje. Maar nog steeds draag ik hem elke dag wel een keertje, hij is namelijk erg lekker warm. Ik doe hem ook zeker niet weg, inmiddels hoort hij helema bij deze reis!

Ons reisje naar Agra is dus geslaagd, maar vooral door de Taj Mahal.

 

 

New Delhi

Vanuit Chennai namen Esra en ik het vliegtuig naar de hoofdstad van India; New Delhi. De vlucht duurde zo’n 3 uur en we landden rond 5 uur ’s middags.

IMG-20170215-WA0012

In vliegtuig

IMG-20170215-WA0008

We werden opgehaald door de airporttransfer van ons hostel, heel fijn! Al uit het raam kijkend was onze eerste indruk van Delhi niet al te best. De straten zijn grauw, het was heel koud (20 graden is behoorlijk fris als je 4.5 maand in de hitte -30 graden- hebt geleefd), we zagen bijna alleen maar mannen, geen kleuren, druk, norse gezichten…tja. we werden afgezet midden op straat en de driver wees ons door naar een mini straatje waar ik zelf met een grote bocht omheen zou lopen.

IMG-20170215-WA0011

ff tanken, vervoer Delhi Airport -hostel

Toch was dit de weg naar ons hostel…ik werd een beetje bang voor wat we zouden aantreffen. Maar die angst bleek nergens voor nodig te zijn! Zodra ik de deur opende was alles goed; vriendelijke medewerkers, andere backpackers en beneden was het fris vormgegeven. Onze kamer was iets minder mooi vormgegeven, zeg maar gerust ‘niet’ vormgegeven. Maar ach, er stond een bed, een wc en er was een douche (helaas alleen voorzien van ijskoud water). Beneden kregen we een kopje chai tea en raakten we aan de praat met een Amerikaanse jongen/man/jongeman die leraar literatuur is in China. Bijzonder. Een hele aardige jongen/man/jongeman! ‘S avonds aten Esra en ik wat in een restaurantje dichtbij het hostel. Achteraf bleek Esra door dit eten ziek te zijn geworden… ik niet! Maar ik mocht niet te lang blij zijn, wacht maar.. na het avondeten liepen we wat door de straatjes en dronken we chai tea in een barretje waar we nog heel wat vaker zouden komen de aankomende dagen.

Onze indruk was overigens alleen nog maar meer aangevuld met slechte ervaringen…de mensen op straat waren (in ieder geval naar ons) erg onvriendelijk en de winkeleigenaren waren té opdringerig (iets waar ik echt geïrriteerd door raak ookal weet ik dat hrt erbij hoort…oeps).
Na het eten zat ik nog even op de rooftop met dezelfde jongen en een meisje waarvan haar Indiase visum verlopen was..ze zat in de problemen maar was zen genoeg om zich daar totaal geen zorgen over te maken. Ze deed aan yoga. Het was even gezellig maar ik was toch redelijk moe van de korte reis, de nieuwe indrukken en het gemis van Chennai en de jongens. Slapen dus!

De dagen in Delhi die volgden hebben we vooral gevuld met het bezoeken van monumenten. Zo hebben we de Akshardham tempel bezocht. Hier mocht je absoluut geen telefoon of camera mee naar binnen nemen en dus moesten we alle mobiele spullen inleveren. Ik dacht slim genoeg te zijn door mijn mobiel heel goed te verstoppen en alsnog mee naar binnen te kunnen smokkelen… dit leek een goed plan tot ik de security poortjes in het viezier kreeg..shit. daar stond ik dan met m’n telefoon. Ik moest nu wel een heel bijzonder en geloofwaardig verhaal houden om mij hier nog uit te kunnen redden. Nu bleek mijn creatieve brein even niet te werken en kwam het erop neer dat mama in het ziekenhuis lag en mij elk moment kon bellen, oh en het wat belangrijk. Je begrijpt het, het was niet overtuigend genoeg. Dus alsnog de telefoon ingeleverd en alles bekeken zonder fotoos te maken. Het was wel heul erg mooi!! Ook aten we hele lekkere ijsjes..geld mocht wel mee naar binnen.

Naast deze tempel bezochten we een mooie en enorme moskee genaamd ‘de vrijdagmoskee van Delhi’, ook wel ‘Jama Masjid’…indrukwekkend. Hier hebben we een tijdje rondgelopen, wél fotoos gemaakt en heel wat foto verzoekjes afgewezen.

Nummer drie was de Lotus tempel. Simpel; een tempel in de (moderne) vorm van een Lotus bloem. Best leuk, maar voor mij te modern. Van binnen was er trouwens niks te zien, er stonden alleen banken.

IMG-20170215-WA0007

Lotus tempel

Wat wel weer heel mooi was; de Humayun’s tomb. Oude monumenten verspreid over een stuk grond. De typisch Indiase kenmerken zoals boogjes en bla bla… het was gewoon erg mooi en hier hebben we wel een tijdje rondgelopen en op het gras gezeten in het zonnetje.

IMG-20170215-WA0006

Humayun tombs

We waren allebei beetje futloos deze dag dus zodra ik een ‘beligbaar’ grasveldje zag vond ik mn plekje wel. Overigens moesten we voor deze tombes 500rs betalen…Indiërs maar 40…

IMG-20170215-WA0013

Moe!

IMG-20170215-WA0009

Red Fort, niet bezocht wegens tijdgebrek en achterlijk hoge entreeprijs

IMG-20170215-WA0015

drukte rond de trappen van de Moskee

IMG-20170215-WA0014

Cadeautjes kopen….

Over Delhi zijn we dus niet zo te spreken. En nu we alweer een tijdje aan het reizen zijn en ook andere backpackers tegenkomen, zijn we blij te horen dat onze mening gedeeld wordt. Niemand houdt van Delhi…zelfs Indiërs niet. Mooi, zijn we het daar met z’n allen over eens. Daar komen we dus niet meer terug!
Na drie dagen Delhi vertrokken we expres veel te vroeg naar het treinstation om daar te wachten op onze sleepertrein naar Agra. We kwamen erachter dat er een wachtruimte was…maar wel alleen voor upperclass reizigers. Dat zijn wij absoluut niet, wij hebben sleeperclass kaartjes…geen AC. Toch liepen we naar binnen en namen plaats op de grond. De vrouw bij de deur vroeg ons niks; geen naam of ticket..niks! Ze ging er denk ik vanuit dat wij duurdere tickets hadden vanwege onze huidskleur… ja echt zo gaat dat dus. Wij namen plaats op de grond omdat we dan tegen onze backpacks aan konden liggen..lekker comfortabel, veel beter dan zo’n koud metalen stoeltje. Op een gegeven moment kwam er een vrouw (wél duidelijk een upperclass reizigster) naar ons toe: waarom we op de grond zaten? Wij zijn haar gasten in India dus wij horen niet op de grond maar op een stoel… nou wel bedankt maar we zitten hier prima zeiden we. Dit kon ze niet helemaal begrijpen en ze kwam zelfs nog een keer terug met de melding dat dit er ‘niet oke’ uitzag. Ik vond het meer dan oke en lag heerlijk zo op de grond! Lekker blijven liggen dus… en na 2 uurtjes konden we onze trein in. Na de hele Mumbai ervaring was dit weer de eerste keer in sleeperclass. Het was lekker druk en we werden vergezeld door alleen maar mannen. Geen probleem, die  Westerse gedachten over Indiase mannen zijn namelijk (naar onze ervaring) alles behalve werkelijkheid. Het waren hele vriendelijke en nette mannen. Een prima reis gehad, niet langer dan 4 uurtjes volgens mij.

sleepertrain naar Agra

‘S avonds kwamen we aan in Agra en we werden meteen meegenomen naar een Rikshaw. En deze keer hadden we een hele gezellige en grappige driver. We hebben echt gelachen én hij vroeg zelfs een heel redelijke prijs. De driver vroeg onze hostelnaam, dus ik zeg 3 Musketeers. Hij kwam niet meer bij en vroeg me het nog 3 keer te herhalen. Ik begreep er niks van… bleek mijn uitspraak te lijken op de Hindi woorden voor iets wat je niet hoort te zeggen op straat.. nou dat was behoorlijk fijn om te weten aangezien we nog vaak onze hostelnaam hebben moeten geven. Die keren heb ik maar gewoon het adres laten zien…oeps.
Goed en toen waren we in Agra!

Afscheid van Karunalaya

Het afscheid…
De dagen telden snel af…nog 3, nog 2, nog 1..nog een ochtend. De laatste keren braken aan; de laatste keer naar de meiden, laatste keer naar het postkantoor, laatste keer naar het bananenvrouwtje, laatste keer naar de supermarkt.

IMG-20170210-WA0012

Met bloemenvrouwtje laatste middag

Maar natuurlijk ook binnen het huis liepen we tegen onze laatste keren aan; de laatste zondag (fijnste dag van de week!), de laatste voetbaltraining, de laatste avond met alle jongens (die heel gezellig maar ook beetje gek was),

laatste avond met de jongens

laatste avond met de jongens

de laatste keer middageten met de thuisblijvertjes, de laatste keer avondeten, de laatste keer in ons bed slapen, de laatste keer om 5u wakker worden van de voetballende jongens, de laatste keer ontbijten en daarmee uberhaupt de allerlaatste keer eten.
En ja dus ook de laatste keer onze borden wassen, laatste keer prayer, laatste keer met pijn in mijn benen naar de wasruimte strompelen (omdat ik na al die maanden nog steeds niet lenig genoeg ben voor die 20 minuten durende kleermakerszit tijdens het eten).

 

Laatste ochtend; Surya, Dhanush en SubashIMG-20170210-WA0016IMG-20170210-WA0010IMG-20170210-WA0009

En toen was het zondag 5 februari…om 10 uur zou onze rikshaw er zijn. We stonden redelijk vroeg op, ik denk dat we rond half 8 beneden waren. Er hing een apart sfeertje. Esra en ik waren allebei wat stil, hier en daar kreeg ik tranen in mijn ogen en de kinderen bleven maar zeggen ‘today you go..’. We kregen ontbijt van een sponsor die ook bij het meidenhuis was geweest, een laatste en extra lekker ontbijt! Ik zat wat binnen, buiten, laatste spulletjes in tas doen etc. Mukesh knoopte nog even snel een friendshipband om mijn pols die al vol zat met andere friendshipbands van de jongens. ‘You me friend okay!’..met zijn vrolijke mukesh stemmetje. Gelukkig vind Mukesh het nooit erg als ik hem knuffel of onverwacht oppak en met hem wegren.

Rond half 10 haalden we onze Karunalaya shirts naar beneden zodat alle jongens hun naam erop konden schrijven. Een leuke herinnering voor ons! Daarna werden we naar binnen gehaald door de oude man.

De oude man

De oude man

 

Wij moesten op stoelen gaan zitten en de jongens voor ons op de grond. De oude man hield een praatje over ons verblijf en toen waren wij aan de beurt. Ik was niet in staat een heel verhaal te houden en aangezien de meeste jongens daar toch geen bal van zouden snappen besloot ik het te laten. Wel gaven we iedere jongen een foto van een leuk moment samen. Veel selfies van de gezellige avonden na het eten, of de saaie maar grappige ochtenden met de thuisblijvers. Natuurlijk waren er ook jongens waar we honderden fotoos van hadden, waar alleen wij niet opstonden. En we vonden het wel zo leuk om een foto met een herinnering aan ons te geven. Dus aan die jongens gaven we een groepsfoto van deepawali of het uitje naar het pretpark. Achterop stond een persoonlijk berichtje van ons. Ze waren er zo blij mee! En het was heel erg leuk om te geven.
Na de foto’s deelden we de door ons gesponsorde Karunalaya groeps shirts uit en maakten we buiten een groepsfoto.

de groepsfoto

de groepsfoto

Toen was het echt tijd om onze tassen naar beneden te halen…de rikshaw stond namelijk al een half uur op ons te wachten.
Tas op de rug en daar stonden ze dan; alle jongens. ‘Bye sister!!’, ‘I miss you’. Ik gaf ze bijna allemaal een hand hoe graag ik ze ook wilde knuffelen. De oude man gaf ik wel een knuffel. Halverwege het doei zeggen kwamen bij mij de tranen en ik hoorde de oude man nog zeggen ‘don’t cry, think of the good memory.’ Tassen in de rikshaw, wij erbij en alle jongens erom heen. ‘Byeeeeee’, alle zwaaiende handen en blije maar ook wat verdrietige gezichtjes. We reden de poort door en daar zaten we dan met z’n tweetjes….te huilen. Toch duurde die aanval niet lang, omdat we wisten dat dit nog niet het echte afscheid was. 5 maart komen we nog een dagje terug om Esra’s extra tas op te halen. De oude man vroeg of we de hele dag wilden blijven…tuurlijk! Pas dan zal het afscheid echt heel erg moeilijk worden. Ook zal het gek zijn om daar terug te komen omdat er op dat moment al een maand lang twee nieuwe nederlandse vrijwilligsters zijn. Ik ben heel benieuwd hoe zij het daar zullen ervaren.
En geheel afgesloten van de jongens zijn we niet, Sathish, Kanndasan en Augustin zijn onze vriend op Facebook, plus telefoonnummers.

Kandassan

Kanndasan

Van Paul hebben we niks gehoord…hadden we verwacht. We zijn zelf maar naar Bakkiyam en haar kinderen toegegaan om te bedanken.
Het nog niet officiële afscheid met de jongens was goed zo.