Zo, dat was het dan. Het India avontuur kwam precies een week geleden tot een eind. Precies een week geleden bevonden Esra en ik ons ergens op een vliegveld of in de lucht, met al die tijdsverschillen weet ik niet helemaal meer wat en waar hoor. Ik weet wel dat ik op dit moment enorm zat te balen omdat ik mijn telefoon bij Karunalaya had laten liggen. Vergeten in alle vroege ochtend haast omdat we onze wekker niet hadden gezet. De avond van te voren zei Esra nog tegen mij: ‘er is gewoon helemaal niks mis gegaan deze reis! Hopelijk heb ik dat niet te vroeg gezegd..’ Nou, wat een karma.
* Helemaal onderaan staan nog wat foto’s.
Ik ben dus alweer een week in Nederland, gek. Ik ben blij dat ik niet helemaal ben ingestort, wat ik van te voren wel een beetje had verwacht. Na thuiskomst ben ik de eerste dag echt van streek geweest en heb ik huilend in bed gelegen. Die dag was echt niet fijn, niks in mij was blij terug te zijn in Nederland. Ik hoorde niet hier, maar daar. De volgende dag werd ik wakker en was dat gevoel gezakt, ik was zelfs positief. Gelukkig is dat gevoel gebleven en geniet ik van een fietstochtje door Leiden, het afspreken met lieve vriendinnen en familie zien. Ook al voelt het wanneer ik iedereen weer zie helemaal niet alsof ik een half jaar weg ben geweest.
Toch blijf ik dingen tegenkomen die maar weer duidelijk maken dat ik echt in een totaal andere wereld heb geleefd. Nederland is stil, er is geen leven op straat. Natuurlijk weten jullie dat in India juist alles op straat gebeurt. Ook vind ik Nederland zo ontzettend keurig. In India was het altijd ‘mwa doen we even zo, ach lukt het niet nou dan doen we het zo, komt wel, maak je geen zorgen, geen haast.’ En natuurlijk heb ik hier uitgebreid mijn mening over gegeven toen ik ermee te maken had. Maar nu ik weer in het land van de hokjes, regeltjes, schemaatjes en modelletjes leef mis ik het ‘komt wel’ motto best wel. En als ik realistisch ben snap ik heus wel dat ik enorm blij zou moeten zijn met onze regeltjes want daardoor heb ik wel kans op een goede toekomst. In India is dat wel anders, want met een ‘het komt wel, geen haast’ haal je geen diploma of vind je geen baan.
Ik geef toe dat ik al een paar keer op Skyscanner naar een retour ticket Düsseldorf – Chennai heb gekeken. Het is niet eens zo heel duur, ik kan makkelijk 700 euro bij elkaar sparen voor dat ticket, aan 500 euro ‘zakgeld’ heb ik voor twee maanden meer dan genoeg en een nieuw visum kan ik na twee maanden alweer aanvragen. Deze ideetjes spoken de hele tijd door mijn hoofd…maar wanneer moet ik dan gaan? Wat ga ik daar dan doen? Ik weet natuurlijk waarom ik nu zo graag terug wil.. Toch is het (zeg ik nu, hoop dat het zo blijft) wel een plannetje dat ik niet wil uitsluiten voor over twee jaar. Ik zou na mijn bachelor kunnen gaan, dat is best realistisch.
De enorme afstand tussen India en Nederland is voelbaar. Die afstand is al vervelend, maar het tijdsverschil van 4.5 uur werkt ook niet lekker mee. Ik weet precies wat er daar elke dag gebeurt, dus dat is nog enigszins ‘fijn’. Ik vind het toch naar om te bedenken dat ik dingen mis, zoals de examen uitslagen van de 10th standard boys, net als het summer camp van de scout. Ik heb dagelijks contact met India, maar hoe lang dat nog gaat duren weet ik niet. Voor nu is het heel fijn. Maar als ik weer helemaal mee wil doen met het Nederlandse leventje zonder steeds het gemis te voelen, zal ik toch op een gegeven moment India een beetje moeten loslaten. Natuurlijk hoeft dat gelukkig nooit helemaal!
Hiernaast heb ik het ook gewoon echt heel erg koud. Soms hoor je wel eens dat iemand last heeft van wintertenen in de barre Nederlandse decembermaand… nou ik heb in het mooie maart ongelooflijk last van een winter lichaam. Wat kut zeg. En ik kan er niks aan veranderen, het gaat vanzelf wel weer voorbij..pff. Het is natuurlijk heel logisch, ik kom uit een gebied waar het 36 graden is (en waar het nu steeds warmer wordt) en loop hier opeens rond in een land waar het rond de 10 graden is. Dat is best een omschakeling. Het liefst trek ik dus 100 laagjes kleding aan, maar dat is ook weer niet goed want dan kan mijn lichaam niet wennen aan de Nederlandse temperaturen…bla bla bla.
Wat toch vaak een van de eerste vragen is: ‘wat ga je nu doen? Vervolgopleiding enzo.’ Ja, daar ben ik wel mee bezig inderdaad. Ik moet ook wel, want voor 1 mei moet ik ingeschreven zijn! Gelukkig (natuurlijk wel over na gedacht voor ik vertrok naar India) ben ik teruggekomen in de open dagen maand. Ik heb nu interesse in drie opleidingen. Toegepaste Psychologie, Pabo, Media Informatie en Communicatie. Bij alle drie heb ik iets wat mij aantrekt maar ook bij alle drie iets wat mij afstoot.
Naast dit grote onderwerp moet ik ook nog een baantje vinden. Maar dit moet goed te doen zijn, ik heb ten slotte alle tijd van de wereld.
Zo. Aangezien het abonnement van deze site afloopt/inmiddels al is afgelopen kan ik mijn reis blogs niet meer afmaken. Ik weet ook niet of ik dat nog zou kunnen aangezien ik bij Haridwar gebleven ben en hierna hebben we nog zooooo veel gezien, gedaan en meegemaakt. Te veel om nu nog snel even uit te typen. Als je benieuwd bent vraag je er maar naar.
Dit is dus de laatste blog, wat ging het snel! In Nederland was het gewoon maar een half jaartje waarin niks is veranderd. Maar voor mij was dit half jaar van levensbelang en ben ik zo ontzettend blij dat ik dit allemaal heb mogen meemaken!
Klik op de foto om hem volledig te zien.
-
-
Wachten op onze nachttrein van Jodhpur naar Goa… een 28 uur lange rit
-
-
Goa.
-
-
Hier moest ik voor het eerst sinds maanden weer als een gek Deet smeren tegen de muggen.
-
-
De laatste dagen op Karunalaya met de twee nieuwe vrijwilligsters; Marleen en Bo. Gezellig!
-
-
Na meer dan een uur wachten op onze bagage kwamen we eindelijk tevoorschijn