Diwali en Mumbai

Vanmorgen heeft Esra voor de eerste keer eerder gedoucht dan ik! Normaal gesproken ben ik rond half 10 wel wakker genoeg om te gaan douchen, maar vanochtend viel ik zo weer in slaap. Ontbijt: de lekkere dosa’s met groentesaus, heerlijk! Mijn favoriete ontbijtje van tante Nalimana. Na ons ontbijt pakten we onze spullen en begon onze wandeling. Gisteren kochten we namelijk een rode sari, maar voor wie die zou zijn wisten we nog niet. We wilden hem allebei heel graag hebben! Dus vandaag gingen we naar een drukke winkelstraat om te kijken of een van ons een sari zou vinden waarvoor zij de rode op zou willen geven.

IMG-20161027-WA0010
We zijn in twee winkels geweest en in de tweede vond ik een knal blauwe sari met goud. Een beetje soortgelijk als de rode. Voor 810 rs. was ik klaar! Na de aankoop van mijn sari (en onderrok) liepen we een restaurant binnen dat er van buiten erg westers uitzag. Eenmaal binnen bleek dat niet het geval te zijn, er waren zelfs geen Engelse menukaarten. We gingen maar aan een tafeltje zitten en besloten dat we eigenlijk nog geen honger hadden, ons ontbijt namen we immers een uur geleden. Dus gingen we voor een ijsje! We ‘bestelden’ een mango cone, die hadden ze niet bleek na een tijdje… dan maar een choco cone, ook lekker! We hadden bij binnenkomst gezien dat er ook verse fruitsapjes gemaakt werden, dus naast ons ijsje namen we ook nog een vers appelsapje. Niet zoals je het kent in Nederland, hier maken ze het met ijsklonten en suiker. Wij vroegen om de sugarless versie aangezien we al een fruitsapjes ervaring hadden, we proefden toen meer suiker dan mango. Dit appelsapje was wel heel lekker! In veel Indiase restaurants is het gebruikelijk om te gaan zitten waar plaats is, dus ook als dat aan een tafel is waar al mensen zitten. Wij zaten aan een tafel voor vier, dus er waren nog twee stoelen vrij. Halverwege ons ijsje kwamen er twee vrouwen van (bleek later) midden vijftig naast ons zitten. De dames waren traditioneel gekleed in sari en in hun haar droegen ze bloemetjes. Wat bleek, ze spraken best redelijk Engels! Dat was een leuke verrassing, net als hun moderniteit die niet aan hun uiterlijk viel af te lezen. De vrouwen zijn vriendinnen want hun zoon en dochter zijn getrouwd. Alle kinderen van deze twee vrouwen wonen en werken in het buitenland. Zo woont er een zoon in Canada en  daar was deze vrouw al twee keer geweest! Ik vroeg wat ze van Canada vond, het enige wat ze te zeggen had over het land: ‘De dokters zijn slecht, we moesten een week wachten tot we langs konden komen!’. Niks over de kou of natuur.. in India stellen sommige mensen zich al snel aan wanneer het op pijntjes aan komt, de dokter zit binnen 10 minuten voor je. Begrijpelijk dat ze dit storend vond(;

Hier thuis zitten twee van de drie kinderen plus Pauls vrouw aan de medicijnen; Piyula heeft griep, Jacob heeft een mini botje in zijn arm gebroken (en een pijnlijk been want hij is op school tegen een muur aangerend; is op zich ook niet zo slim) en Bakiyam had/heeft blijkbaar nog steeds last van haar nek. Ze gooien er allerlei drankjes en pilletjes in, gekregen in het ziekenhuis want daar gaan ze ongeveer elke dag naar toe.

We hadden best een gezellig gesprekje met de vrouwen, ze wilden zelfs ons sapje betalen. Dit aanbod sloegen wij af, dat hoefde echt niet. Toen vroeg een van de twee of we mee wilden naar haar huis (dit klinkt als foute boel, maar dit wordt ons vaker aangeboden en is heel gastvrij bedoelt). Helaas moesten we door naar de kledingwinkel van gisteren omdat we hier onze sari’s naar de kleermaker zouden brengen. Dus verlieten we de twee vrouwen en gingen weer verder. Onderweg kocht Esra nog een paar oorbelletjes. We wilden eerst de bus pakken naar de winkel, maar hij kwam maar niet… dus gingen we toch voor een riksja..dan maar wat duurder. He was niet een mega lang stuk, maar net te lang om te lopen en niet te laat te komen. We betaalden 40 rs. voor ongeveer 5 minuten..iets te veel maar niet belachelijk over de normale prijs heen. En toch altijd weer comfortabel, zo’n taxi.

Eenmaal aangekomen bij de voor ons inmiddels bekende kledingwinkel werden we weer vriendelijk begroet. Dit was de derde keer dat we langs kwamen en het personeel (bestaande uit een 28 jarige enorm vrolijke en lacherige man en een verlegen vrouw van midden 20) kennen we nu al wel een beetje. ‘Heel leuk dat jullie er weer zijn, maar eehhh de tailor is even 30 minuutjes met lunch break.’ Ik voelde hem al aankomen, maak van die 30 minuten gerust een uur… of nog langer! We hebben in totaal anderhalf uur gewacht op het mannetje dat alleen maar onze maten moest opmeten, het andere personeel van de kleermaker kon dit namelijk niet.. zelfs ik weet hoe dat moet (; Uiteindelijk was dat hele meten gedaan in minder dan 5 minuutjes, goede balans dus.. Inmiddels was het al over 4en en we moesten snel doorlopen naar het meisjeshuis.

IMG-20161021-WA0000

 

We namen het spel Uno weer mee, maar ook twee kleurboeken, wasco krijtjes en kleurpotloden. Zo hebben ze (en wij ook) zeker weten een leuke middag! Toen we aanbelden (de poort is standaard gesloten) stormden de honden meteen af op de kiertjes van de port, ik schrok me dood! Al snel kwam het meisje van 23 (staff lid) naar buiten en ze was verbaasd dat we hier helemaal lopend naar toe gekomen waren… het is iets langer dan een halfuurtje. De meisjes waren blij ons te zien en al snel werden de Uno kaarten uitgedeeld. Ook waren we al snel aan het kleuren, de kleurplaten hangen inmiddels op een groot bord zodat iedereen het kan zien! Ook werd er veel over Diwali gepraat; ‘vieren jullie Diwali bij de jongens? En hebben jullie nieuwe kleren gekocht? Een sari?!! Ik doe ook een sari aan! En oorbellen? Laat eens zien,  oh wat mooi! Vuurwerk, avond, bij het jongenshuis blablabla…’ Ik heb er heel veel zin in!

Diwali_Festival

Tante Nalimana zal ons helpen met het aandoen van onze sari (dat is namelijk een heel gedoe!) en als we er dan helemaal mooi uitzien gaan Piyula, tante Nalimana, Esra en ik samen op de foto…dat wilde de tante heeel graag! Diwali is aanstaande zaterdag.

Rond 8 uur werd het avondeten voor de meisjes gebracht en reden wij met de riksja (en Tanga = Goldie) mee terug naar Pauls huis. We kijken er elke keer een beetje tegen op om naar de meisjes te gaan, ze zeuren namelijk behoorlijk. Dan heb ik het alleen over de jonge meisjes. Ze hebben het ook niet makkelijk, en daarom is het voor de meiden juist leuk als we langs komen. Maar een middag volop aandacht geven zonder een kleine pauze eist best veel energie. Daarom gaan we ongeveer een keer per week. En als we dan gaan nemen we iets mee om te doen; de volgende keer gaan we springtouwen met een heel lang springtouw!

Niet alleen Diwali houdt ons op dit moment bezig, ook onze reis naar Mumbai speelt nu een grote rol. Aanstaande zondag vertrekken Esra en ik naar Mumbai. Niet alleen, maar met Habib (17) en Hazana (19). Habib heeft zijn familie 10 jaar geleden voor het laatst gezien en heeft sindsdien niets meer gehoord van zijn moeder. Ze reageert nergens meer op. Hij wilde al een tijd heel graag zijn moeder zien, net als andere familie maar zijn moeder speelt de grootste rol. Karunalaya had hier alleen geen geld voor. Wij hebben zakgeld gekregen van SAMEN en hebben een deel hiervan beschikbaar gesteld voor deze reis. Zondag ochtend vroeg stappen we op de trein naar Mumbai, deze reis duurt langer dan 24 uur en we hebben tickets voor ‘sleeperclass’.

trein

Deze klasse wordt niet aangeraden aan alleen reizende (vrouwelijke) toeristen omdat iedereen hier naar binnen kan. De deuren staan altijd open en het is druk. Maar omdat we met twee van de jongens uit het huis gaan én een stafflid vond Paul het een veilige keuze. Het is ook goedkoper dan wat wij hadden uitgezocht. Het stafflid is trouwens een man die geen gezellige eerste indruk op ons maakte, maar toen wij met hem treinkaartjes gingen kopen leek het wel een ander persoon! Hij had onwijs veel te vertellen (helaas beetje onverstaanbaar Engels, maar alsnog hartstikke gezellig dat gebrabbel) en heeft standaard een glimlach op zijn gezicht. Met Habib en Hanaza hebben we een goede band, die kennen we inmiddels al een maand!

 

Pretpark: VGP

 

Pretpark dag!! We hadden beiden onze wekker gezet om 06:00..vroeg! Snel douchen, aankleden, tanden poetsen, flesjes water mee en gaan. Om 7 uur ‘sharp’ kwamen we aan bij de jongens, de een fris en fruitig, de ander net zo moe als wij. Ook kwam er tegelijkertijd met ons een groep jongeren uit de area aanlopen. Nooit geweten dat we het daar uiteindelijk zo leuk mee zouden hebben! Rond half 8/kwart voor 8 konden we de bus in. Een grote bus in redelijke staat met open ramen, zonder riemen en met twee rijen stoelen; een rij van twee en de ander van drie stoelen naast elkaar. Met bijna alle jongens, wel alle meisjes, de groep jongeren uit de area (zo’n 8 mensen) en vier begeleiders vertrokken we naar het pretpark ‘VGP’. We reden zo’n anderhalf uur door de stad om voor mijn gevoel aan de andere kant van Chennai uit te komen. We reden langs het treinstation, de haven en het strand dat vol lag met afval en blijkbaar ook als woonruimte gebruikt wordt. Daar aangekomen bleek het druk te zijn en later begrepen we waarom. Drie rijke bekende mensen (waaronder een acteur die alle kinderen kenden) sponsorden deze dag aan ‘special children’ wegens Diwali. Zo noemt men onze jongens ‘special’, net als alle gehandicapten en doven die het park ook betraden.

Op het eerste oog leek het park er goed uit te zien, beter gezegd de buitenkant wordt goed onderhouden. Voor we het park in mochten werd er eerst nog een woordje gezegd door een belangrijke meneer en die ene acteur plus donkere zonnebril. Ondertussen brandden wij weg in onze stoel. Dit hadden we al voorzien en dus hadden we zonnebrand meegenomen voor de zekerheid, gelukkig maar want ik voelde me ter plekke verbranden..lekker ingesmeerd dus!
Na het belangrijke praatje kregen we ontbijt (ja we stierven van de honger!). Het ontbijt bestond uit drie sausjes op een glibberig plastic bordje, je ziet het misschien al aankomen..ik plofte lekker neer op het gras en gooide de helft van mijn ontbijt over mijn mooie churida heen! Ik had gelukkig wat water bij me en dankzij de felle zon liep ik al snel weer rond in schone kleding. Ik was niet de enige die moeite had met eten, ook een van de ‘area meisjes’ gooide haar eten over zich heen. Het was wel erg lekker én we kregen een lepeltje!!! We eten hier heel vaak (ook vandaag) een zoet oranje stevig prutje met cashewnoten, heel lekker!

Zo, na ons ontbijt mochten we eindelijk het park in. We waren met een grote groep en weinig begeleiders dus ze dachten het overzichtelijk te houden door de hele groep van attractie naar attractie te sleuren; saai en een waist of time.. al snel splitste de groep in 2en; de kleintjes met begeleiders en wij; de ouderen zonder begeleiders. Ik kon het heel goed vinden met een jongen van 19; overduidelijk van de mannen, niks mis mee en toch fijn om te zien dat het in onze ‘community’ ‘mag’! Waarschijnlijk gaat het buiten de Karunalaya groep niet zonder moeilijkheden. Hij is heel vrolijk, behulpzaam en sociaal. Zijn naam was te lastig om te onthouden.

Ik ben eigenlijk de hele dag omgegaan met die 8 jongeren uit de area. 5 meisjes en 3 jongens. Van de meisjes weet ik nog 2 namen: Monica en Dewi. Van de jongens maar 1 naam; Pati (see fire). Pati had ik 19 geschat, hij bleek 16 te zijn! Dit komt zo vaak voor… iedereen ziet er veel ouder uit. Het was echt een hele gezellige groep en vooral die 19 jarige vrind en ik konden het goed vinden. Met de groep hebben we bijna alle attracties bezocht. Je vraagt je vast af hoe al die attracties er aan toe waren.. nou, goed op z’n Indiaas. Ten eerste lag er super veel afval door het hele park, ten tweede klonken de meeste attracties alsof ze elk moment in konden storten en ten derde voldeed het schilderwerk niet bepaald aan het kaliber Efteling. Zelfs in het park werden we vergezeld door zwerfhonden, toch wel bijzonder! Rond 2 kregen we onze lunch, deze keer niet over mijn churida heen gesmeten en wederom erg lekker!

Mermaid ship

Niet alleen de jonge maar ook de oudere kinderen werden enorm blij van een schommelschip. Hoewel ik hier ook wel om kan lachen haal ik hier niet mijn adrenaline vandaan. Wij zijn gewoon de “te spannende” attracties uit de Nederlandse pretparken gewend, voor ons ligt de lat wat hoger. Gelukkig beschikt het park over twee achtbanen. De eerste was een korte, simpele en schokkerige achtbaan, leuk maar niet bijzonder. De tweede en tevens laatste achtbaan kan ik niet echt een achtbaan noemen, maar wanneer ik Splash zeg zullen velen wel weten welke attractie ik bedoel.

De baan was nog best wel hoog, we gingen keihard naar beneden en kwamen ons karretje uit als verzopen katjes. En dan zat ik ook nog eens helemaal vooraan… omdat er blijkbaar net een nieuwe attractie was geopend was er iemand van MegaTv aanwezig die een groepje van Karunalaya wilde interviewen. Het zou om een ‘funny’  item gaan en ik moest er per se bij staan. Alles was in Tamil en de kinderen moesten zo hard lachen dat het bijna nep leek…ik stond toch niet echt in beeld dus ik droop maar stilletjes af. Later kwam de presentator naar mij toe met de vraag of ik het goede antwoord op zijn vraag zou willen geven, niemand uit de groep wist namelijk het goede antwoord en het zou dan grappig zijn als het blanke meisje het wel zou weten. Nu sta ik veeeel liever achter dan voor de camera en zei dus nee. Achteraf had ik het best kunnen doen, het is lokale Indiase tv.. wie kijkt dat nou op die 6 miljoen Chennai inwoners na?? (Ik durfde niet). Rond 6 uur kregen we ‘avondeten’. Weer erg lekker, er zat ook een klein pannenkoekje (chapati) bij. Ik dacht dus dat dit ons avondeten was want het voldeed aan de twee dingen die eten voor mij avondeten maken; één, het was na 6 uur en twee, het was onze derde maaltijd vandaag. Bij terugkomst in het jongenshuis bleken de jongens nog te gaan eten…ze vonden het allemaal heel gek dat wij geen honger hadden ondanks dat we 2 uurtjes geleden nog een hele bak sauzen en wat chapati opgepeuzeld hadden. Grote eters hier hoor! Nog even terug naar onze laatste momenten in het park.. op het laatste moment werd het heel gezellig met de groep uit de area, ze konden bijna allemaal redelijk Engels dus we konden voor de verandering eens echt gesprekken voeren met leeftijdgenoten. Zo hadden we het over college en universiteit, Nederland en probeerden ze onze leeftijd te raden.. ik leek kennelijk 28 (record) en Esra 24. Toen ik vertelde dat ik 17 ben konden ze het echt niet geloven, net als altijd (; Zo blijkt dat niet alleen wij de Indiërs ouder schatten, maar ook andersom! Toen we de bus instapten als toch wel een leuk groepje vroeg Monica of we vaker hun area willen bezoeken en of we dan ook bij haar thuis willen komen…natuurlijk! Graag zelfs want ik zou het heel gezellig vinden om ze vaker te zien! Oh nog een verhaaltje over wij als enige blanken in een pretpark… we zijn vandaag weer een tig keer aangesproken met de vraag ‘which country??’ en dan vaak gevolgd door ‘selfie m’am?’. We hebben vandaag steeds nee gezegd, we hadden er gewoon echt geen zin in en vonden het diep van binnen toch redelijk belachelijk allemaal. De druppel die de emmer deed overlopen; we waren met de hele groep aan het lunchen op een grasveldje toen er opeens twee dikke (ja dat doet er toe) volwassen mannen voor onze neus gingen staan en zonder te vragen foto’s van ons maakten alsof we stokstaartjes in een dierentuin waren. Ik werd echt boos!! Volgens mij maakte ik boze gebaren en riep ik van alles, ze gingen gewoon door. Logisch, we hadden of op ze af moeten stappen óf ons om moeten draaien. Maar ik had eten in mijn handen en zat in een onhandige semi lotus houding… belachelijk toch, volwassen mannen!! Ik kan hier echt heel boos om worden! Ik ben ze nog een paar keer zien lopen en heb ze mijn meest boze blikken geworpen, maak daar maar eens foto’s van voor je kinderen! Verder heb ik een hele gezellige dag gehad hoor(:

Voor de veiligheid (je weet het maar nooit met Indiase pretparken) heb ik mijn telefoon thuis gelaten, dus geen ondersteunende foto’s maar wat foto’s van internet.

Express Avenue

Vorige week maandag besloten we dat het tijd was om iets meer te zien van Chennai. We namen een dag vrij en begonnen aan onze reis naar het noorden van de stad, waar je de shopping mall ‘Express Avenue’ vindt. De belangrijkste reden voor ons bezoek was dat we traditionele Indiase kleding aan moesten schaffen van de oude man in het jongens huis. Elke dag komen verschillende sponsoren langs die de kinderen (en ons) voorzien van middag- of avondeten. Een paar van deze gulle gevers waren niet zo blij met onze westerse kleding (een wat zwierige broek met wijd t-shirt). De oude man verzocht ons dus vriendelijk zo snel mogelijk de juiste kleren te kopen. Met alle genoegen! Esra en ik vinden de Indiase kleding namelijk erg mooi, sierlijk en kleurrijk.

caat india kleding

Naast de haast om kleding te kopen wilden we nog een paar kleine spulletjes kopen, zoals theedoeken en Esra is op zoek naar een nieuwe telefoon aangezien haar huidige mobiel niet erg bruikbaar is. Rond 9 uur zaten we klaar voor ons ontbijt. Ik houd heel erg van het Indiase eten, Esra minder. Tot verkort kregen we elke ochtend dosa’s of een soort bladerdeeg pannenkoekjes met verschillende lekkere sausjes. Inmiddels hoeven ze blijkbaar geen indruk meer op ons te maken en zijn de pannenkoekjes vervangen door rijst (heel soms met wat kip voorzien van botten). Iets minder culinair, alsnog lekker!

Na het ontbijt kwamen toevallig Eddy (de man die ons van het vliegveld had opgehaald) en Goldie (die riksja jongen) binnen om de vrouw van paul naar het ziekenhuis te brengen (ze heeft nekpijn..). Toen wij vertelden wat we vandaag gingen doen boden ze aan ons naar de busstop te brengen, fijn!! Na een kort ritje in de riksja werden gedropt bij de Tondiarpet busstop. Erg duidelijk zijn de busstops hier niet, je vindt er geen overzichtelijke tijdschema’s of andere nuttige informatie. Wat je er wel vindt is een bankje en heul veel mensen. Gelukkig wisten wij welk busnummer wij moesten hebben en binnen 5 minuutjes stond hij voor onze neus. Eenmaal ingestapt vertelden we de conducteur maar meteen waar we naar toe moesten zodat hij ons kon waarschuwen wanneer we uit moesten stappen. Want nog even voor de duidelijkheid; op elke hoek van een straat stappen wel mensen in en uit…” is dit nou een busstop of niet?” Gelukkig hadden meer mensen meegekregen dat we er uit moesten bij de halte ‘Broadway’ en dus kregen we ongeveer vijf keer te horen dat we nu uit moesten stappen. Handig joh die nieuwsgierige Indiërs!
Halte ‘Broadway’ was enorm. Er stonden wel zo’n 50 bussen, hiertussen moesten wij onze volgende bus vinden. Blijkbaar was het aan ons gezicht af te lezen dat wij niet wisten wat we met die 50 bussen aanmoesten, want al snel stond er een groepje behulpzame Indiërs om ons heen. “Where you going m’am??”..”uhh we’re searching for bus 21″… (druk geroezemoes in Tamil)…”no take this bus”… ik kreeg van alles op mijn hand geschreven aan zogenaamd nuttige informatie, onleesbaar. Uiteindelijk bleek zo’n beetje elke bus te stoppen bij onze halte en stapten we uiteindelijk in bus 18, prima. Ook hier kreeg de hele bus onze eindbestemming mee, we hoefden ons dus geen zorgen te maken over het missen van onze halte. Voor deze twee busritjes van bij elkaar zo’n twee uur betaalden we 12 rupee, dat is omgerekend €0.16!

IMG-20161017-WA0002

Vanaf de eindhalte naar de shopping mall was het nog een kwartiertje lopen langs een drukke weg. Toen we eenmaal in de buurt waren van het winkelcentrum kwamen we steeds meer Indiase mensen tegen in westerse kleding, gek om te zien! Bij binnenkomst liepen we door een beveiligingspoortje en werd onze rugzak gecontroleerd. De airco kwam ons tegemoet en het eerste wat we zagen was een Starbucks, meer Westers kan niet! We dronken hier dus ook een lekker overpriced drankje en keken onze ogen uit. Bijna iedereen droeg westerse kleren. Vrouwen in skinny jeans, strakke topjes, korte jurkjes en broekjes en zelfs hemdjes! Mannen kleden zich in India vaak al redelijk westers (niet allemaal natuurlijk), dus dit choqueerde ons niet zo.
Al wandelend door het gebouw voorzien van 5 verdiepingen kwamen we een paar bekende (Only, Tommy Hilfiger) en veel onbekende winkels tegen. We kochten allebei twee churidas met leggings. Zo konden we wel vooruit, hoewel mijn churidas wel wat ingekort moesten worden. Bij de Indiase kledingwinkel Aurelia’s kocht ik een groene churida, deze was iets te wijd rond mijn middel dus brachten ze hem even naar de kleermaker. Na een uurtje kon ik hem ophalen, service! De andere churida was iets te lang en ook te wijd, deze hebben we eergisteren zelf bij een kleermaker gebracht hier in de buurt. Vandaag ophalen, ik ben heel benieuwd! De foto van het resultaat zal ik hier wel bij voegen! We kochten alvast theedoeken voor onze reis die we de laatste maand gaan maken.

IMG-20161017-WA0000

Ook kochten we in de Britse speelgoedwinkel een Uno spel ( zie ook vorige blog) met thema ‘Advengers’ voor Pauls zoon Jacob. Hij is binnenkort jarig en we vinden het leuk om voor ieders verjaardag iets kleins te geven. Zo kochten we voor zijn dochter Piyula twee bijzondere kaarsjes en ik wil een foto van ons samen erbij doen. Voor Peter moeten we nog even op zoek! Ik vind het heel fijn dat we na 3 weken al zo’n goed contact hebben met de kinderen hier thuis, het maakt het toch meer comfortabel en het is gewoon gezellig! Zo werd er deze week rond 10 uur ’s avonds op onze deur geklopt door Piyula en haar tante Nalamani (voorheen noemde ik haar Birima, dit blijkt tante te betekenen, Nalamani is haar echte naam). Ze vroegen of we mee wilden naar het dakterras om het uitzicht te bekijken, natuurlijk wilden we dat! Echt ‘schitterend’ zou ik het uitzicht niet noemen, maar wel heel bijzonder en echt India. Ik zou graag de zonsopkomst of ondergang willen zien vanaf deze hoogte, ook tijdens Diwali ( rond 29 okt) en New Years Eve  zullen we vanaf het terras al het vuurwerk bekijken, ik kijk er naar uit!

Op de hoogste verdieping van de mall troffen we allemaal verschillende eettentjes aan; Kfc, Subway, Burgerking, allerlei Indiase ketens en Domino’s Pizza. Bij de laatste bleven we hangen, we hadden zo veel zin in pizza! We bestelden allebei een Chicken Fiësta, het was echt even lekker om iets anders dan rijst te eten. Ook kochten we nog een mango/papaya sapje. Hierna keken we nog wat rond voor een nieuwe telefoon voor Esra, zonder succes. Het was zó groot dat we pas rond 5 uur terug naar huis gingen.

IMG-20161017-WA0004

Eenmaal buiten stond er een grote menigte aan mannen in bruin uniform. Al snel kwamen we erachter dat al deze mannen ons maar al te graag naar Tondiarpet (onze wijk) wilden brengen. Aangezien het al snel donker zou worden wilden we voor deze keer niet terug met de bus. We kozen er dus voor om met de riksja terug te gaan. De riksja bestuurder begon met 400 rupees, veeeel te veel!! Hier trapten wij natuurlijk niet in en we begonnen met 150 (dit zou de echte prijs moeten zijn), dit bleek al snel onmogelijk. Hij ging verder “380, there’s a lot of traffic m’am’…”that’s too much sir!! 200”..”350 please m’am”…”no 200″…”280″… uiteindelijk kregen we hem zo ver dat hij akkoord ging met 250 rupees. Alsnog te veel maar in ieder geval geen 400 rs! En het was toch wel lekker om naar huis gereden te worden zonder op te hoeven letten. Toen we weer door de bekende Tondiarpet straatjes liepen zeiden we beiden “he we zijn weer thuis!”, grappig dat nu al zo voelt. Het was een geslaagd uitstapje en misschien doen we dit over een tijd nog eens!

 

 

Pieken

Na een lange tekst vol gezeur (een diep dal dus) kennen we nu de pieken! Esra en ik hebben afgelopen maandag een bezoekje gebracht aan een heuse shopping mall. En wel met het openbaar vervoer! Maar over deze ervaring zal ik een apart stuk schrijven. Tijdens deze dag in Express Avenue (de shopping mall) kwamen we een enorme Britse speelgoedwinkel tegen, hier moesten we even kijken! Uiteindelijk kochten we hier het welbekende kaartspel Uno. En hier begint onze piek. Dit spel namen wij woensdag al mee naar de meisjes, een groot succes! Geen van allen had ervan gehoord, maar ze wilden het graag leren spelen. Een spelletje kun je het beste voordoen, dus met de twee oudste meiden (16 en 17 jaar) erbij begonnen we aan ons eerste potje. Uno is geen lastig spel dus al snel hadden ze de regels door. Er druppelden steeds meer meisjes binnen en zodra ze doorhadden dat wij met iets mysterieus bezig waren kwamen ze om ons heen zitten. Uiteindelijk hebben we zó veel potjes gespeeld dat we er gek van werden! Maar dankzij Uno gingen we na die afgelopen nutteloze dagen weer met een blij gevoel naar huis.


Nu zal je begrijpen dat we dit spel moesten uitproberen bij de jongens, aangezien wij ons hier het minst nuttig voelen. Donderdag stopte ik dus meteen Uno in onze rugzak zodat we het niet zouden vergeten. Het was natuurlijk een schooldag en dus kwamen wij aan bij een nog leeg huis, alleen Goldie (onze riksja jongen!) lag lang uit op de grond tv te kijken. De band met Goldie is al redelijk hecht, aangezien hij vaak bij Paul (en dus bij ons) thuis komt om eten te brengen of de familie ergens af te zetten met de riksja. Zo speelden we eergisteravond bij ons thuis nog een badminton toernooi. Hij deed dan ook meteen de tv uit toen wij vroegen of hij zin had om mee te spelen. Uiteindelijk hebben we wel een uur lang met z’n drieën Uno gespeeld terwijl de staff af en toe nieuwsgierig meekeek.
Rond half 4 kwamen de eerste kinderen terug van school en net als bij de meiden trokken we meteen hun aandacht. Sommige jongens leerden snel, anderen waren zo fanatiek dat ze hun eigen regels maakten. Hier geef ik niet zo om, ik ben allang blij dat de jongens nu naar ons toe komen; “sister, tomorrow again Uno??”…Ja, morgen gewoon weer!
We merken dat we met het meebrengen van dit voor hen nieuwe spel voor een opening hebben gezorgd. De jongens komen niet alleen voor Uno naar ons toe maar ook om te kletsen of helpen bij huiswerk (ook al is het in Tamil). En dit is zo fijn! Zelfs de oudere jongens die eerst geen belangstelling toonden spelen met ons mee en beginnen een praatje. Ik ben blij!

IMG-20161014-WA0004