Vanmorgen heeft Esra voor de eerste keer eerder gedoucht dan ik! Normaal gesproken ben ik rond half 10 wel wakker genoeg om te gaan douchen, maar vanochtend viel ik zo weer in slaap. Ontbijt: de lekkere dosa’s met groentesaus, heerlijk! Mijn favoriete ontbijtje van tante Nalimana. Na ons ontbijt pakten we onze spullen en begon onze wandeling. Gisteren kochten we namelijk een rode sari, maar voor wie die zou zijn wisten we nog niet. We wilden hem allebei heel graag hebben! Dus vandaag gingen we naar een drukke winkelstraat om te kijken of een van ons een sari zou vinden waarvoor zij de rode op zou willen geven.
We zijn in twee winkels geweest en in de tweede vond ik een knal blauwe sari met goud. Een beetje soortgelijk als de rode. Voor 810 rs. was ik klaar! Na de aankoop van mijn sari (en onderrok) liepen we een restaurant binnen dat er van buiten erg westers uitzag. Eenmaal binnen bleek dat niet het geval te zijn, er waren zelfs geen Engelse menukaarten. We gingen maar aan een tafeltje zitten en besloten dat we eigenlijk nog geen honger hadden, ons ontbijt namen we immers een uur geleden. Dus gingen we voor een ijsje! We ‘bestelden’ een mango cone, die hadden ze niet bleek na een tijdje… dan maar een choco cone, ook lekker! We hadden bij binnenkomst gezien dat er ook verse fruitsapjes gemaakt werden, dus naast ons ijsje namen we ook nog een vers appelsapje. Niet zoals je het kent in Nederland, hier maken ze het met ijsklonten en suiker. Wij vroegen om de sugarless versie aangezien we al een fruitsapjes ervaring hadden, we proefden toen meer suiker dan mango. Dit appelsapje was wel heel lekker! In veel Indiase restaurants is het gebruikelijk om te gaan zitten waar plaats is, dus ook als dat aan een tafel is waar al mensen zitten. Wij zaten aan een tafel voor vier, dus er waren nog twee stoelen vrij. Halverwege ons ijsje kwamen er twee vrouwen van (bleek later) midden vijftig naast ons zitten. De dames waren traditioneel gekleed in sari en in hun haar droegen ze bloemetjes. Wat bleek, ze spraken best redelijk Engels! Dat was een leuke verrassing, net als hun moderniteit die niet aan hun uiterlijk viel af te lezen. De vrouwen zijn vriendinnen want hun zoon en dochter zijn getrouwd. Alle kinderen van deze twee vrouwen wonen en werken in het buitenland. Zo woont er een zoon in Canada en daar was deze vrouw al twee keer geweest! Ik vroeg wat ze van Canada vond, het enige wat ze te zeggen had over het land: ‘De dokters zijn slecht, we moesten een week wachten tot we langs konden komen!’. Niks over de kou of natuur.. in India stellen sommige mensen zich al snel aan wanneer het op pijntjes aan komt, de dokter zit binnen 10 minuten voor je. Begrijpelijk dat ze dit storend vond(;
Hier thuis zitten twee van de drie kinderen plus Pauls vrouw aan de medicijnen; Piyula heeft griep, Jacob heeft een mini botje in zijn arm gebroken (en een pijnlijk been want hij is op school tegen een muur aangerend; is op zich ook niet zo slim) en Bakiyam had/heeft blijkbaar nog steeds last van haar nek. Ze gooien er allerlei drankjes en pilletjes in, gekregen in het ziekenhuis want daar gaan ze ongeveer elke dag naar toe.
We hadden best een gezellig gesprekje met de vrouwen, ze wilden zelfs ons sapje betalen. Dit aanbod sloegen wij af, dat hoefde echt niet. Toen vroeg een van de twee of we mee wilden naar haar huis (dit klinkt als foute boel, maar dit wordt ons vaker aangeboden en is heel gastvrij bedoelt). Helaas moesten we door naar de kledingwinkel van gisteren omdat we hier onze sari’s naar de kleermaker zouden brengen. Dus verlieten we de twee vrouwen en gingen weer verder. Onderweg kocht Esra nog een paar oorbelletjes. We wilden eerst de bus pakken naar de winkel, maar hij kwam maar niet… dus gingen we toch voor een riksja..dan maar wat duurder. He was niet een mega lang stuk, maar net te lang om te lopen en niet te laat te komen. We betaalden 40 rs. voor ongeveer 5 minuten..iets te veel maar niet belachelijk over de normale prijs heen. En toch altijd weer comfortabel, zo’n taxi.
Eenmaal aangekomen bij de voor ons inmiddels bekende kledingwinkel werden we weer vriendelijk begroet. Dit was de derde keer dat we langs kwamen en het personeel (bestaande uit een 28 jarige enorm vrolijke en lacherige man en een verlegen vrouw van midden 20) kennen we nu al wel een beetje. ‘Heel leuk dat jullie er weer zijn, maar eehhh de tailor is even 30 minuutjes met lunch break.’ Ik voelde hem al aankomen, maak van die 30 minuten gerust een uur… of nog langer! We hebben in totaal anderhalf uur gewacht op het mannetje dat alleen maar onze maten moest opmeten, het andere personeel van de kleermaker kon dit namelijk niet.. zelfs ik weet hoe dat moet (; Uiteindelijk was dat hele meten gedaan in minder dan 5 minuutjes, goede balans dus.. Inmiddels was het al over 4en en we moesten snel doorlopen naar het meisjeshuis.
We namen het spel Uno weer mee, maar ook twee kleurboeken, wasco krijtjes en kleurpotloden. Zo hebben ze (en wij ook) zeker weten een leuke middag! Toen we aanbelden (de poort is standaard gesloten) stormden de honden meteen af op de kiertjes van de port, ik schrok me dood! Al snel kwam het meisje van 23 (staff lid) naar buiten en ze was verbaasd dat we hier helemaal lopend naar toe gekomen waren… het is iets langer dan een halfuurtje. De meisjes waren blij ons te zien en al snel werden de Uno kaarten uitgedeeld. Ook waren we al snel aan het kleuren, de kleurplaten hangen inmiddels op een groot bord zodat iedereen het kan zien! Ook werd er veel over Diwali gepraat; ‘vieren jullie Diwali bij de jongens? En hebben jullie nieuwe kleren gekocht? Een sari?!! Ik doe ook een sari aan! En oorbellen? Laat eens zien, oh wat mooi! Vuurwerk, avond, bij het jongenshuis blablabla…’ Ik heb er heel veel zin in!
Tante Nalimana zal ons helpen met het aandoen van onze sari (dat is namelijk een heel gedoe!) en als we er dan helemaal mooi uitzien gaan Piyula, tante Nalimana, Esra en ik samen op de foto…dat wilde de tante heeel graag! Diwali is aanstaande zaterdag.
Rond 8 uur werd het avondeten voor de meisjes gebracht en reden wij met de riksja (en Tanga = Goldie) mee terug naar Pauls huis. We kijken er elke keer een beetje tegen op om naar de meisjes te gaan, ze zeuren namelijk behoorlijk. Dan heb ik het alleen over de jonge meisjes. Ze hebben het ook niet makkelijk, en daarom is het voor de meiden juist leuk als we langs komen. Maar een middag volop aandacht geven zonder een kleine pauze eist best veel energie. Daarom gaan we ongeveer een keer per week. En als we dan gaan nemen we iets mee om te doen; de volgende keer gaan we springtouwen met een heel lang springtouw!
Niet alleen Diwali houdt ons op dit moment bezig, ook onze reis naar Mumbai speelt nu een grote rol. Aanstaande zondag vertrekken Esra en ik naar Mumbai. Niet alleen, maar met Habib (17) en Hazana (19). Habib heeft zijn familie 10 jaar geleden voor het laatst gezien en heeft sindsdien niets meer gehoord van zijn moeder. Ze reageert nergens meer op. Hij wilde al een tijd heel graag zijn moeder zien, net als andere familie maar zijn moeder speelt de grootste rol. Karunalaya had hier alleen geen geld voor. Wij hebben zakgeld gekregen van SAMEN en hebben een deel hiervan beschikbaar gesteld voor deze reis. Zondag ochtend vroeg stappen we op de trein naar Mumbai, deze reis duurt langer dan 24 uur en we hebben tickets voor ‘sleeperclass’.
Deze klasse wordt niet aangeraden aan alleen reizende (vrouwelijke) toeristen omdat iedereen hier naar binnen kan. De deuren staan altijd open en het is druk. Maar omdat we met twee van de jongens uit het huis gaan én een stafflid vond Paul het een veilige keuze. Het is ook goedkoper dan wat wij hadden uitgezocht. Het stafflid is trouwens een man die geen gezellige eerste indruk op ons maakte, maar toen wij met hem treinkaartjes gingen kopen leek het wel een ander persoon! Hij had onwijs veel te vertellen (helaas beetje onverstaanbaar Engels, maar alsnog hartstikke gezellig dat gebrabbel) en heeft standaard een glimlach op zijn gezicht. Met Habib en Hanaza hebben we een goede band, die kennen we inmiddels al een maand!